Niets is zo verwonderlijk als de werking van de menselijke geest. Er zijn tijden dat we onszelf niet begrijpen, laat staan anderen. Neem als voorbeeld de manier waarop het dorpje Holtum in de buurt van Sittard-Geleen deze maand in het nieuws kwam. Met zo’n 1200 zielen is het een gezellig plaatsje dat een levendige carnavalsvereniging heeft met de toepasselijke naam ‘de Katers’. Deze Katers vieren dit jaar het 6 x 11-jarig bestaan en staan stevig in de picture. Niet zo zeer door het jubileum, als wel door hun prins die nogal warmbloedig van aard is. Bij de hooglustigheid en zijn prinses vloog namelijk tijdens een verhitte discussie de spreekwoordelijke vlam in de pan, waarna de stoppen ook letterlijk doorsloegen.
Zijne doorluchtige hoogheid, in vrije tijd brandweerman, zou overkokend van woede zijn prinsenpak op straat hebben geknikkerd, waarna de ambtswoning, zijnde zijn eigen huis, vakkundig in de fik ging. Dat eigen huis had hij notabene pas samen met zijn prinses met veel bloed, zweet en tranen netjes opgeknapt.
Sakkerloot, mij lijkt dat op vorstelijk niveau relationeel ongerief anders uit de wereld moet worden geholpen. Noblesse oblige, niet waar? Adel verplicht, van hoog tot laag. Ik zie nog niet gebeuren dat Willem Alexander en Maxima elkaar tijdens de afwas voor rotte vis uitmaken en dat Zijne Majesteit vervolgens vloekend en tierend de hermelijnen koningsmantel door het raam van paleis Huis ten Bosch met een zwieperd tussen de rododendrons smijt.
Een zekere ingetogenheid mag je van een hoogwaardigheidsbekleder toch wel verwachten. Dat geldt zowel voor onze nationale monarch als voor de lokale prins van een narrenrijk. Misschien heeft de Holtumse prins zich de laatste tijd te veel het vuur uit de sloffen gelopen en verzuimd eigen binnenbrandjes te blussen. De Katers zitten nu zonder actieve prins en prinses maar met een fikse kater; de geschorste prins en prinses zitten diep in de relationele penarie. Het zijn onnavolgbare kronkels die de menselijke geest maakt, zelfs in het land van rood, geel en groen waar plezier de boventoon hoort te voeren.
Geef mij in plaats van carnavalesk klatergoud en een uit de bocht gevlogen prins dan maar liever een hartelijk mens met een écht gouden hart.
Zoals de onlangs overleden Truus Wetemans uit Leveroy. Truus werd 82 jaar en heeft zowat een mensenleven lang café-zaal Wetemans draaiende gehouden op haar eigen, unieke manier. Voor, tussen en met de mensen. Niemand uit Leveroy die Truus niet kende en Truus drukte allen zonder uitzondering, bemoedigend en soms beschermend, tegen haar hart. Het dorp en Truus waren één. Persoonlijk had ik verleden jaar een aparte ervaring die tekenend is voor de manier waarop zij in het leven stond. R. en ik fietsten via Leveroy op een zomerse zondag van Heythuysen naar Kelpen-Oler waar een gezellige markt werd gehouden.
We waren café-zaal Wetemans al gepasseerd toen ons inviel dat we geen contant geld, op een markt wel zo handig, hadden. In het dorp was geen pinautomaat te ontdekken, en evenmin was een winkel open om wat bij te pinnen. We liepen naar café Wetemans. Pinnen bleek daar niet te kunnen, maar een oplossing kwam uit onverwachte hoek. Hoewel Truus ons niet kende, kwam zij met een geweldig aanbod:
“Hier hebben jullie 50 euro en breng het geld komende week of zo maar weer terug.”
We geloofden onze oren niet hoe zij volledig uit zichzelf haar vertrouwen gaf aan twee toevallige passanten.
Waarmee is gezegd dat de wijze waarop Truus Wetemans in het leven stond menigeen tot voorbeeld kan strekken. Een snel aangebrande carnavalsprins moet in Leveroy eens navraag doen.
