‘Altied dezelfdje zeik,’ klónk het achter mich. ‘Woeëväör kómme we hie nog?’ De boeëdsjap waas dudelik. Hel genóg oetgesjpraoke, det ederein in de rie het kós huere. Nao de stjum te aordeile waas de klager eine man. Taege waem hae het haaj, waas neet dudelik. Ich heel het op ein vrouw die het gezanik van de man al dertig jaor mós verdrage en het haaj aafgelierdj väör te reagere. Mer het kós net zoeë good zien aoj moder zeen woeë de man saoterdes de boeëdsjappe mèt mós doon. Mèt taegezin zoeë te huere. As se niks wèts, kins se dich van alles in de kop haole. Het mook mich waal noesjierig.
Ich haaj mich al èns ómgedrejdj väör te kieke woeë al die óncontentigheid vanaaf kwoom. Dao waas ich niks wiezer van gewaore. Dao sjtónge te väöl lang miense achter mich. Waat väör mich gebäördje zoog ich waal. De jóng aan de kassa waas al zeker vief minute eine klantj aan het helpe. Boeëdsjappe waerdje getèldj en nog èns naogetèldj. Hae en de klantj lepe same de kassabón door. Mer ze waerdje het neet èns. Ouch kwoom d’r eine reklamefolder aan te pas woeë ze mèt twië man get in opzóchte mer neet kóste vinje. Het sjaot alles bie-ein neet op. Eder second langer wachte waas aolie op het veur van de grauwelier. Dae begós aaf te loupe wie eine wèkker.
‘Het is iëwig hetzelfdje verhaol, hie aan de kassa. Het geit traoger as aan de grens in de DDR vreuger. Of höbs doe het hie oeët angers mètgemaaktj?’ Det waas ein dudelike vraog, mer ein antjwaord bleef oet. Det mook mich nog noesjieriger. ‘We móste ós gerei gewuen trök ligke en gaon. Gewuen doon,’ klónk het giftig. ‘Laote veule det wae het neet pikke.’ Ich huerdje gegrinnik achter mich en keek óm. De ganse rie keek trök de zaak in. Allein ich keek taege ein moer van rögke aan. ‘Dae is weg,’ zag eine van die lang lempese väör mich. Ich maendje det ich verrèkdje. Noesjierigheid is wie jäök: as se d’r mèt bliefs zitte höbs se pech.
2018, waek 26
