Ellie en ich zatte ós op ein bank op het Munsterplein. Gauw genóg kwoom eine man mèt eine rollator bie ós zitte. 'Zitte kostj niks,' zag hae taege Ellie. 'Of waal?' Hae wachdje het antjwaord neet aaf. 'Loupe is lestig as se neet kins loupe.' Hae zoot dudelik verlaege óm kal. 'Mèt de laeftied kómme de mankemente,' zag Ellie. 'Neet allein de mankemente, maedje. Ich weit gaaroets neet woeë ich mèt miene tied haer mót. Det waas angers wie mien vrouw d'r nog waas. Mèt Annie vlaoge de daag óm. Det bedisseldje alles waat mèt tied te make haaj. Woeë we haer ginge, wie laat we heivers ginge. Wiene we de boeëdsjappe deje, neum het mer op. Ich hoofdje niks zelf te regele. Det waas neet altied aeve plezerig, al haaj ich d'r waal miene profiet van.'
Hae kaldje taege Ellie, mer heel sjtiekem in de gate of ich ouch mètloesterdje. 'En noe zeen de daag grauw en traog wie eine versjlete aolifant. Eder oer doertj döbbel zoeë lang as wie Annie d'r nog waas. Asof het ouch de sjnelheid van de tied kós bepaole. Mien horloge geit zelfs langzamer noe het d'r neet mier is. En noe zit ich dus te kieke mèt al dae laege tied vol vervaeling.' Ellie keek mich ierst väörzichtig aan en vroog hem toen: 'Is uer vrouw al lang doeëd?'
De man trok frunsele in zien gezicht asof hae die vraog neet begreep. 'Ellie en ich sjrókke allebei van zien fel reactie.
'Höb ich gezagdj det mien vrouw doeëd is!' Waas det mer waor. Dao kós ich vree mèt höbbe. Mer nae, niks doeëd. Annie is d'r vieftiën jaor geleje vandoor gegange mèt eine weggeloupe geistelik. Ein buurjungske van vreuger. Örges kan ich het waal begriepe. Annie en dae pater zeen väöl jónger as ich. Dan kries se det.' 'Mesjien haatj gae uch ein leuke anger vrouw mótte zeuke,' zag Ellie. 'Det kan troewes nog altied.' De man sjaot rechtop asof hem ein wèsp in zien kóntj haaj gesjtaoke. 'Ich... ein anger vrouw! Zeker weer ein die alles regeltj. Dan nog lever vervaele.'
2019, waek 35
