Ellie en ich kwome hem in oze jónge tied mèt oetgaon regelmaotig taege. As se einmaol mèt hem aan de kal kwooms, waerdje se hem neet mier kwiet. Neet det het eine vervaelendje jóng waas. In taegedeil, as hae de móndj aop deej, waerdje d'r gelache. Mer as se flot wiejer wools, waas het lestig van hem aaf te kómme. Hae sjödje mèt foenkelendje uigskes de meist fantastiese verhaole en moppe oet de moew. Asof ze waor wore gebäördj. Det kós ónmäögelik. Waat hae op zien achttiëndje al mètgemaaktj zooj höbbe, waas mier as waat twintjig man same in ein gans laeve kinne belaeve. Efeng.
Ziene naam weite Ellie en ich nog altied neet. Zien vrinj neumdje hem Tes. En zoeë sjproke ze hem ouch aan. Mesjien ómdet hae het leefst mèt de henj in de tesse sjtóng te vertèlle. Mesjien ouch ómdet sommige hem ein wauwel-tes vónje, want neet ederein waas kapot van zien moppe. Hae mót van de Ruiver zeen gewaest, of Belfeld, aan zien accent te huere. Ierlik gezagdj wore Ellie en ich hem al lang vergaete. Mer de väörige waek lepe we ós in de sjtad bekans taege de Tes op. Hae haaj de kop in het verbandj en eine pols in de gips. Väör de rest waas hae niks verangerdj. Hae kindje ós drek trök.
Hae sjtook ziene pols nao väöre en begós: 'Waat mich noe is äöverkómme. Zaoterdag haoldje ich mich mèt de fiets ein krat beer. Die zat ich achter op het sjteulke en heel ze mèt ein handj vast. Mer het wiebeldje flink ónger het fietse. Ein väörgeveul waarsjuwdje mich det het neet veilig waas, waat ich deej. Det ich haost zeker mèt krat en al zooj valle. Dus ich zat mich op ein bank en drónk alle flesse beer väör de zekerheid laeg. Dan kós dao in eder geval niks mèt gebäöre. Achteraaf bleek det mien väörgeveul mich neet haaj bedraoge. Wie ich heivers fietsdje, ben ich waal zès kier äöverhoup gegange. Alle flesse aan gruzelemente. Mer good det ze laeg wore, het zooj zunj zeen gewaest van het beer.'
2019, waek 40
