'Ich mót mich effe vertraeje.' De is ein aod gezègdje väör as miense effe de lócht op gaon. Zoeë waas ich pas op ein groeët communiefiëst mèt väöl aete en drinke. We zote gezellig ónger parasols. Ich haaj van het zitte eine sjtieve rögk en dieke bein gekrege. Het fiëst waas in eine groeëte haof. Mier ein klein park, woeë se dich alle kanje oet kós vertraeje. Ich sjtóng op en leep nao achter. Dao haaj ein sjtèl wichter oet het zicht van de groeëte ein flinke koel gegrave. Oet de viever dae ein sjtök wiejer door loog, haoldje ze water in klein ummerkes. Zoeë waerdje de koel óngetoverdj tot häöre eige viever. Teminste, det zag mich ein maedje van ein jaor of zès.
De wichter wore ouch van plan vèsse te vange in de echte viever en die in häöre viever äöver te zitte. Geweldig wie kinjer zich van alles kinne bedinke. Ich vroog mich waal aaf of die vèsse det zoje äöverlaeve, want ze zoje in eine módderpool terechtkómme. 'Hie kan väöl water in,' zag het maedje gruets taege mich. 'Det dink ich ouch,' sjtuudje ich. 'Net eine oceaan.' Het kindj keek mich ein moment vraemdj aan. 'Det kan neet. In eine oceaan zitj het meiste water, waat mer kan. Zoeëväöl dröppels det nemes ze kan télle. Ouch god neet,' zag het d'r väör de zekerheid bie. 'Mer dan toch zoeë groeët wie ein zieë,' probeerdje ich het kindj oet de dage.
Ich scoordje neet väöl puntje mèt die opmerking, want het maedje zag: 'Ein zieë is bienao aeve groeët wie eine oceaan. Allein ein bietje kleiner.' 'Kintj god van ein zieë de dröppels waal tèlle?' vroog ich väörzichtig. Het sjödje ziene kop en väör van mien gevraog aaf te zeen zag het: 'Nae, en van ein rivier en baek ouch neet. Daoväor höbbe de oceane, de zieë, de riviere en de baeke eine eige naam. Ómdet het zoeëväöl dröppels zeen.' En as het mer eine dröppel is?' vroog, ich. 'Wie hètj het dan?' Het maedje keek mich aan asof ich echt gek waas en zag: 'Dröppel!'
2019, waek 32
