Vreuger! Begin d'r neet äöver taege de kleinkinjer. En toch mós ich det de väörige waek twië kier doon. Tijl, miene kleinzoon van zeve jaor oet Remunj, kwoom achteróm in ein korte bóks. Det veel op. Dus Ellie zag: 'En jóng, höbs se het nog werm?' Det ouch, mer daoväör droog Tijl gein korte bóks. Hae haaj gewedj mèt eine angere jóng det hae de ganse wintjer in de korte bóks bleef loupe. 'Det is te doon,' zag ich. 'Wae droge vreuger wintjer en zomer korte bókse.' Ich kreeg mien ierste lang bóks pas wie ich de plechtige communie deej. Ein sjietbroen roet, mèt zónne zelfdje colbert d'rbie. Soms waer ich dao nog zjweitendj wakker van. In mien herinnering höb ich het pak tot mien twintjigste gedrage. Mer det zal waal neet. Efeng.
Eine daag later kwoom Iris, mien kleindochter van acht oet Grathem, oet sjoeël. Het waas ram van de wap. Twië jónges haje zich op de sjpeelplaats gehouwdj. Flink eweg, volges Iris. Zoeë erg det de ganse sjoeël zeker wis det ein van die twië waal gesjorstj zooj waere. Ich wis neet waat ich huerdje. Het kindj geit nao groep vief en mook dae daag pas väör het ierst mèt det d'r herrie waas op de sjpeelplaats! Vreuger waerdje d'r aldaag geknoktj. Väör de les, ónger sjpeeltied en nao de les. Ich höb zelfs in de mès nog emes väör zien gezicht gehouwdj. Het misselik menke zoot mich de hiele tied achter in de nek te blaoze. Hae haet het noeët mier gedaon.
Ruzie huerdje bie de romantiek van de sjoeël. Haost altied bleef het bie get sjelje en tuffe, of get duje en trèkke. Aaf en toe was het meines. Dan sjtónge we óm de vechtersbaze haer en zónge in koeër: 'We houwe hem op die ouge, we houwe hem op die moel.' Soms wón d'r emes. Meistal mook de meister d'r eine kómaaf aan en sjtuurdje de ruziemaekers nao binne. Zeen de kinjer allewiel zoeë braaf dat ze gein ruzie mier make? Det ouch natuurlik. En daobie, wae zulle waal echt neet gedougdj höbbe. Vreuger.
2018, waek 47
