Ich waas vieftiën. Väör het ierst ging ich mèt de vastelaovendj oet in ein anger dörp. Dao waas alles natuurlik baeter en sjoeëner. En väöral: dao wore väöl mier nette maedjes. Al vreug op de aovendj haaj ich sjans aan zón net dink. De vónke vlaoge d'r drek van aaf. Al gauw genóg hele we het binne neet mier oet. Dao waas het te heit, te drök en väöl te leecht. We móste nao boete. Gelökkig kindje mien vlam de duuster paedjes en heukskes. Het maedje waas ein paar jaor aojer. Het vertèldje det zien vader bekker waas en det hetzelf wèrkdje in de bekkerswinkel. Ich vónj het waal bie hem passe. Het raok apetietelik nao vers gebakke mik. En het waas zaocht wie ein kadetje det oet de aove kumtj. En net zoeë heit.
Ich bèn leefhöbber van verse mik, mesjien kós ich waal bekker waere. We trokke de ganse vastelaovendj same op. Dinsdig waas eine dómper. Mien vlam mós van zien vader óm nege oer thoeszeen, want sangerdaags mós het vanaaf half acht in de winkel sjtaon. Waat haaj ich inèns de pest aan dae vader en aan bekkers. Wie kós ich d'r van gedruimdj höbbe det te waere. Bekker. Bah, nog lever kaplaon. De paar oer die we same haje, wore ein lank aafsjied en nog haje we neet genóg gehadj van ein. En inèns waas het zoeë wied: mien vlam waas thoes. Ich haaj gein zin väör heivers te gaon.
Mèt de zeel ónger de erm landje ich in ein café woeë ein boerekapel zoot. Van het ein glaas beer drónk ich mich nao het anger. En zoeë waerdje het twelf oer. De kapel en het volk trokke nao boete väör de waever. We moke eine krink en dao ging het loos. Ich zóng oet volle borst mèt. Bie 'Ich zeen al aan zien uigskes, det het geine waever waertj,' galderdje ich baove alles oet: 'Det het geine bekker waertj.' Want det wis ich vanaaf dae aovendj zeker. Noeët zooj ich bekker waere. Det kós ich mien toekomstige dochters en häör vriejers neet aandaon.
2019, waek 10
