Ik hou van voetbal. En daarmee bedoel ik het spel. Al het gedoe er omheen is me met de jaren steeds meer tegen gaan staan. Als je jong bent kies je, vooral om het spannender te maken denk ik, een favoriete club. Dat gebeurt nogal eens op volstrekt onzinnige gronden, maar vaak speelt de wens om bij winnaars te horen daarbij voor veel mensen een belangrijke rol. Zo kwamen er het afgelopen seizoen, na vier jaren van betrekkelijke kalmte, opeens weer een heleboel 'fans' van Ajax uit de kast.
Maar voor er weer allerlei clichés omtrent mijn eigen voorkeuren op me af komen: mooi-weer-supporters kom je overal tegen. Toch blijven het zowel fenomeen zelf als alle bijkomende effecten me verbazen. Vier jaar geleden zat ik in het holst van de nacht via de tv de WK-voetbalwedstrijden van de Leeuwinnen in Canada te volgen. Wilde je daarover de volgende dag met een andere 'liefhebber' van gedachten wisselen, dan werd je echter aangestaard alsof je niet goed wijs was.
Welke gek keek nou op zo'n achterlijk tijdstip naar voetbal? Wijvenvoetbal nota bene!
Zelfs de Limburgse media, toch altijd op jacht naar de meest vergezochte link met de provincie, leken ondanks Lieke Martens of de Roermondse coach Roger Reijners nauwelijks te enthousiasmeren.
Komt bij dat geen sport zo doordrenkt is van 'machismo' als het voetbal. Belangrijke 'influencers' - want zo heet dat tegenwoordig, geloof ik - zijn daarbij natuurlijk mannetjes als Johan Derksen en Nico Dijkshoorn. Die zien er weliswaar heel progressief uit, maar hebben ten aanzien van vrouwen en voetbal opvattingen die je verder alleen maar in de populaire serie 'The Handmaid's Tale' tegen zou kunnen komen. Waarmee voetbal meteen ook de enige sport is waarbij mannen en vrouwen op een dergelijke manier met elkaar vergeleken worden. Of heeft u ooit iemand horen beweren dat Kiki Bertens veel trager is dan Rafael Nadal, of dat Marianne Vos niet in de buurt komt van Steven Kruijswijk?
Hoe anders is, ondanks Derksen en Dijkshoorn, de situatie voor de Oranje voetbaldames in 2019 en één Europese titel verder. Hele massa's hebben ondertussen voor de meiden staan gillen met een opblaasbare kaas of Pippi Langkouspruik op het hoofd. Nu gun ik de dames hun succes en populariteit meer dan wie dan ook, dat moge inmiddels duidelijk zijn. Met hun kritiek op dit soort tijdelijke gekte hebben de hierboven genoemde oude zeurpieten wél een terecht punt van kritiek te pakken. Maar dat hoort dus niet exclusief bij het vrouwenvoetbal, integendeel.
Het verschijnsel heeft nog veel eigenaardiger effecten. Zo hebben we in deze regio doorgaans veel commentaar op 'Hollenjers' en al hun vermeende eigenschappen. Maar waar Koningsdag hier meestal nog geen anderhalve man en een paardenkop op de been brengt, hoort bij eender welk nationaal sportsucces ook het katholieke zuiden ineens tot de 'Grote Oranjefamilie' en doen we in enthousiast wapperen met het rood-wit-blauw écht niet onder voor de gemiddelde Amsterdammer of Hagenees. Zo lang als het duurt...
Omgekeerd gebeurt overigens precies hetzelfde: Limburgers mogen dan boven de grote riolen regelmatig als achterbakse reservebelgen worden weggezet,
zonder onder meer Tom Dumoulin, Max Verstappen en ja, nu dus óók nog Lieke Martens en Dominique Bloodworth-Janssen, waren de Nederlandse sportprestaties de afgelopen jaren toch een stuk magerder geweest.
En zo werden deze vlaaienvreters, zonder verdere bedenkingen, door de kaaskoppen als zijnde 'van ons' ingelijfd...
Het is allemaal zo dubbel, hypocriet en opportunistisch als wat. En is dat erg? Nou, er zijn veel ergere dingen lijkt mij. Zo lang je er maar van bewust bent hoe het werkt. Mijn advies: blijf lekker genieten van én juichen voor al die mooie sportprestaties die geleverd worden. En eer wie ere toekomt: of het nou mannen, vrouwen, genaturaliseerde Oezbeken of zelfs Kerkradenaars zijn. Ze hebben allemaal ongetwijfeld heel hard getraind en ook jaren van sportieve teleurstellingen gekend. De hoeveelheid door ons toeschouwers geconsumeerde oranje tompoucen heeft echter, net zo min als de carnavalsflauwekul op de tribunes, totaal geen invloed op hun prestaties. Dat mag u rustig van me aannemen...
