Als wolf sta je bij voorbaat al met 1-0 achter bij ons mensen. Je hebt ingebouwde reputatieschade. Wij zijn namelijk allemaal opgegroeid met Roodkapje en de Grote Boze Wolf die grootmoeder opvrat alsof het niets was. Of huisjes van biggen omverblies. Kom daar nog maar eens van terug. Zeker als je na een lange tijd terug bent van weggeweest en de mens weer met je moet leren samenleven.
Ooit waren wolven in Nederland natuurlijk gemeengoed, maar voor zijn recente comeback werd de laatste wolf in Limburg in 1869 neergeschoten in Schinveld. Drie decennia later werd in het Brabantse Heeze er nog eentje gespot en dat was het dan. Het werd stil rond de wolf. De herinnering vervaagde, schapen konden overal rustig grazen zonder, tsja, te grazen genomen te worden. En schapenhouders konden rustig slapen.
Maar iedereen is inmiddels wakker geworden, wants sinds 2018 heeft de wolf zich weer officieel gevestigd in ons land. Een jaar later werden op de Veluwe de eerste wolvenpups zelfs geboren. Ook in Limburg wordt ‘de wolf’ regelmatig gespot – tussen Eindhoven en Weert heeft een (solo) wolf zelfs een officieel territorium. En ja, deze wolf heeft al van dichtbij ‘kennisgemaakt’ met onder andere schapen. Hij klopt nog net niet aan de deur, maar erg bang is hij niet. (Hij heeft blijkbaar nog niet het verhaal gehoord dat De Mens ooit al zijn voorvaderen heeft uitgeroeid, misschien bleef hij dan wel ver uit de buurt.)
Moderne schapen hebben geen idee wat een wolf is en verwarren hem waarschijnlijk met de gemiddelde golden retriever. Er gaat geen alarmpje af bij Mien het schaap. Je kunt het Mien niet kwalijk nemen dat ze de wolf verwart met onze trouwe viervoeters. Niet alleen is de wolf de voorvader van onze honden, er zijn helaas meer overeenkomsten. Nog steeds vinden de meeste aanvallen op landbouwhuisdieren zoals schapen en geiten namelijk plaats door loslopende honden.
Nu willen sommige mensen de wolf gewoon weg hebben. Allemaal vangen of neerschieten en het leed zou weer geschied zijn. En ja, als ik schapen of geiten had en in een wolventerritorium woonde waar dieren waren aangevallen, sliep ik waarschijnlijk niet zo goed. Ik ging waarschijnlijk letterlijk mijn schaapjes tellen. Toch ben ik pro-wolf. Met alle aanpassingen van dien, dat wel. Wolfwerende rasters moeten zo snel mogelijk gesubsidieerd worden door heel Nederland – dat gebeurt nu enkel nog in Drenthe en in delen van Gelderland. Tot het hopelijk (snel) zo ver is, zijn er verschillende vrijwilligersinitiatieven en informatiebronnen die je als (hobby)schapenhouder verder kunnen helpen.
Het is nu de tijd om ons als mens aan te passen, in plaats van te verwachten dat de flora en fauna zich enkel aan ons moet aanpassen.
We maken onderdeel uit van de natuur, laten we het idee loslaten dat enkel wij heer en meester zijn. En vergeet niet: zelfs de Grote Boze Wolf in Roodkapje was uiteindelijk niet sterk en slim genoeg om de mens te verslaan. Maar laten wij het anders aanpakken dan de boswachter in het bekende sprookje en juist leren om opnieuw samen te leven met deze fascinerende wilde dieren.
Rosemarie Neuen (1979) is van huis uit journalist, maar heeft zich de laatste tijd met haar bedrijf Schrijfroos toegelegd op storytelling. Haar bijzondere belangstelling gaat daarbij uit naar duurzaamheid en de natuur. Ze wil de wereld graag een beetje beter en groener maken. Meer weten: https://schrijfroos.nl
