Het gebeurt wel eens dat je, als je een verhaal gaat schrijven, niet precies weet waar je aan begonnen bent. En dat je, als je eenmaal aan het schrijven bent, het verhaal pas vorm aan het geven bent. Dan pas vind je de rode draad, louter en alleen door woorden te bedenken, te doorstrepen en uiteindelijk te kiezen. En dan overvalt het verhaal je min of meer.
Soms heb je van die dagen dat de onfeilbare schoonheid van het toeval ons pad kruist. Ik was laatst nog eens in Amsterdam om naar de Vermeer-expositie in het Rijksmuseum te gaan. Bent u er geweest? In Amsterdam trouwens zag ik tot mijn verbazing dat er meer mensen in vuilnisbakken naar eten zoeken dan in het Nederweerter land. Ze verkopen er grappig genoeg ook veel pepernoten. Maar dan over de expositie: Het was werkelijk schitterend om die oude doeken uit vervlogen tijden te bezichtigen, ofschoon ze niet goed waren te zien. De sfeer was dermate dat het ervoor zorgde dat men eeuwen terug in de tijd werd geworpen. Alsof we weer in de Gouden Eeuw mochten leven. Met al die schilderijen met daarop openstaande ramen en mooie, vaak blonde vrouwen. Daar is dus werkelijk niets mis mee.
Ik stootte tijdens de expositie tegen een lange, wat oudere mevrouw op, met een scherpe neus, wit haar en een onderzoekende blik in haar ogen. Of was zij het die tegen mij op stootte? We waren in elk geval even in contact tussen de plebejers, aristocraten, boeren, burgers en buitenlui. Een ietwat lomp, maar ook een toevallig moment.
Nota bene: als u aan die plebejers, aristocraten, boeren, burgers en buitenlui zult vragen wat hun voornaamste hobby’s naast een museumbezoek zijn, zullen ze vaak aan seks denken . Maar het nooit toegeven.
Later in de trein keek ik op mijn telefoon en zag ik dat Jamie Lee Curtis (u weet wel: die wereldberoemde actrice van films als A Fish called Wanda en Everything, everywhere all at once) tijdens mijn verblijf in het Rijksmuseum ook de prenten van Vermeer aan het bewonderen was. En ik, had haar natuurlijk niet herkend. Maar misschien toch wel tegen aangestoten.
Het deed me trouwens denken aan een vakantie van alweer jaren geleden. Ik was op reis in de USA, samen met een groep doven en slechthorenden. Op een warme avond bezochten wij de casino’s van Las Vegas en wie kwam ik daar na weer een duwtje tegen? Tom Bosley! Ja, u zult hem wel niet direct voor de geest kunnen halen, maar wie vroeger vaak naar Happy Days keek, weet het wel. Papa Cunningham? Echt? Nou, hij leek er wel heel erg op.
Sef Vergoossen (kent u de oud-trainer van VVV nog?) kwam ik ooit per ongeluk tegen in een tankstation en Hans van Breukelen ontmoette ik nog ergens vóór de eeuwwisseling in een kledingwinkel in Weert. We praatten wat over voetbal en over die ene door de Rus Belanov gemiste penalty in de EK-finale van 1988. Jaren later kwam ik hem weer tegen tijdens een spinging-marathon in Weert. Ik greep hem bij zijn arm en vroeg: ‘Kent u mij nog, meneer van Breukelen?’ Het is vergelijkbaar met aan de rattenvanger van Hamelen vragen waar hij de kindjes had gelaten die hij door zijn gefluit had weggelokt.
In het Nederweerter land liepen in mei ook genoeg artiesten in hun eigen muziekgenre rond. Diverse bands traden op tijdens Moulin Blues, Mijl op Zeven en Piet Naus Memorial. Of er mensen hun idool waren tegengekomen en er nachtenlang niet van hebben kunnen slapen, weet ik niet. Maar het is echt mieters gaaf dat zoiets kan in deze soms merkwaardige gemeente. Vooral dat men zich gewoon mens kan voelen tussen die mensen uit de amusementswereld, is een fijne geruststelling.
Op die manier zorgt die hele kosmopolitische, rare wereld vast wel weer voor vreemde toevallige ontmoetingen.
