Toen ik gisteren een leuk verhaal onder de titel van blijmoedige vlinder dacht te gaan typen, viel mijn computer uit. Ik kreeg een klein schermpje op het computerscherm te zien met een boodschap die ik door mijn slechtziendheid niet wist te ontcijferen. En even later verdampte het beeld op mijn scherm. Het verhaal, waar ik aan bezig was, verdampte daardoor ook. Dat was achteraf gezien niet zo erg, want het verhaal was ook weer niet zo heel goed. Een beetje los samenhangend, uit de duim gezogen en daardoor net niet haalbaar om er uiteindelijk iets van een finishing touch aan toe te voegen.
De moderne technieken zorgen ervoor dat wij niet zonder kunnen. Kunt u zich nog scheren zonder scheerapparaat? Ja, natuurlijk met een mesje. Maar wat als u een te dunne huid heeft? Of kunt u nog fatsoenlijk uw gesprekken voeren met een robot AI als de batterijen op zijn en zo graag met iemand wilt praten, ervan uitgaande dat u maar alleen bent? Dan koopt u toch gewoon een papegaai, met een mooi kooitje en papagaaienspeeltjes en leert u weer eens hoe het is om zonder de moderne technieken iets meer in uw eigen kracht te kunnen staan.
Toen ik vroeger naar mijn werk op het stadhuis van Weert ging, kon ik eerst achter een dikke, met groene cijfers en letters, mainframe computer leren werken. Dit groene beeld was voor mijn ogen gewoon verschrikkelijk. Je viel er elke keer van in slaap. Later kwamen de platbeeld-monitoren. Dat was weliswaar wat beter, maar er ontbrak nog steeds de nodige vergroting om het wat beter te kunnen aflezen.
Terwijl ik in mijn thuissituatie al verschillende jaren met het vergrotingsprogramma Supernova werkte, kon dit nog niet bij mijn werkgever. Het was de kunst om van twee monitors en af en toe de loepmonitor (extra sterk vergrootglas) de gegevens binnen te krijgen. Je kon gelukkig wel vergroten op deze monitors door op Ctrl+ + te drukken, maar dit bleek ook geen eeuwig leven beschoren.
De roep om Supernova op de werkplek en daarmee meer mogelijkheden met de moderne technieken werd alras groter en sinds een half jaar werk ik ook op mijn werkplek met Supernova. Al was dat ook weer niet bepaald een gelukkig gesloten huwelijk. Ik kwam werken, het systeem viel uit door wifi-storingen, en ik kon weer ophoepelen. Gelukkig is dat nu ook weer verholpen en kan ik nu veel beter mijn werkzaamheden aldaar verrichten. Weet u trouwens ook hoe een verbinding tussen een man en vrouw heet zonder seks? Een huwelijk. Dit vertel ik u uiteraard met een guitige knipoog.
Van de week volgde ik trouwens ook een webinar over ouderdomsdoofblindheid. Dit was zeer interessant, kan ik u wel zeggen. Ik meldde me aan via een link bij de Oogvereniging. En wat bleek? De link deed het niet. Gelukkig werkte dezelfde link wel bij mijn schrijftolk die mij haar link had gestuurd, waardoor ik het hele verhaal op mijn pc kon volgen. En dat is gewoon superhandig dat zoiets op afstand kan. Dat soort moderne technieken is in het corona-tijdperk ook tot volle wasdom gekomen en die zijn momenteel toch weer aan het verminderen zijn, aangezien de meeste collegae toch weer milieuvervuilend op kantoor komen.
Maar wat doe je dan als je zo’n tekst van een schrijftolk ook niet meer kunt lezen en niet zo tactiel communicatief vaardig bent? Dan huur je gewoon een papagaai-tolk in.
Is dat ook weer zo’n modern technisch vernuft? Welnee, dat is gewoon een levend mens die je in je oor zit te toeteren hoe knap je wel niet bent.
En er dan ook getuige van is dat zo’n doofblind persoon werkelijk verschrikkelijk rode koontjes krijgt.
Want ja, beste lezer, complimenten wilt u gewoon van een mens horen en niet van een robot. Moderne technieken zijn benodigd om te kunnen functioneren. Emoties laten wij toch liever aan onszelf over.
