Ellie en ich reje pas geleje mèt de fiets door Bieëgdje. De naozomer leet zich van de goje kantj kieke. Op ein bank bie de kèrk zoot eine bekindje woeë we dök mèt haje gelache ómdet hae zoeë kós äöverdrieve. We wore hem de lètste jaore oet het oug verlaore. Hae waas uterlik niks verangerdj. Mer det zag hae ouch van ós; Ellie en ich weite waal baeter. ‘De frisse lócht op?’ vroog hae. Ellie knikdje. ‘Het is nog good waer väör te fietse,’ zag het. ‘Mich zitj det gefiets tot hie,’ knaoterdje hae. Hae wees ein sjtök baove ziene kop. ‘Vanaaf det ich mèt pensioen bèn, höb ich niks angers gedaon as gefietstj.’ ‘Woeëväör duis se het dan?’ vroog Ellie, ‘as se d’r zónne haekel aan höbs.’
Hae keek Ellie dónker aan. ‘Mien noew vrouw wiltj niks lever. Zoeë gauw die de zón zuut, mót ze de fiets op. Óngertösse kin ich alle waeg tösse Wiërt, Maaseik en Vènlo druime. As het mót fiets ich mèt de ouge toe langs het kanaal van Wèssem nao Nederwiërt, zónger d’rin te rieje. Bie wieze van sjpraeke. Väör dit laeve en het volgendj höb ich mien portie fietskilomaeters al döbbel gehadj.’ ‘Erg,’ zag Ellie, 'det se d’r zónne taegezin aan höbs gekrege. Bewaege is gezóndj.’ ‘Det weit ich,’ antjwaordje de man. ‘Mer te väöl is te väöl. Ich wil ouch waal èns ein book laeze, of eine middag kaarte mèt mien sjoeënbreurs.’
‘Dan kumtj noe het sezoen haost väör de sjaaj in te haole,’ zag Ellie. ‘Det dinks doe,’ foeterdje hae. Ellie keek hem vraogendj aan. ‘Wiltj die noew vrouw het gans jaor door blieve fietse?’ De man sjödje ziene kop. ‘Het is nog väöl erger. Ze wiltj het hoes van ónger tot baove ram opknappe. Sjildere, behange, noew vloerbedèkking in de kamer, neum mer op. En doe wèts, ich doon alles zelf.’ ‘Jao mer,’ vroog Ellie, ‘det hooftj toch neet in eine kiër? Of wils se het op het väörjaor gans klaor höbbe?’ ‘Ich neet,’ keef hae, mer de vrouw. Dan höbbe we daonao weer alle tied väör te fietse.’
2021, waek 39
