‘Lang neet mier gezeen,’ zag de verkuipster vruntjelik, asof ze blie waas det ich de winkel binnesjtapdje. Het maedje haaj geliek. Ich kóm neet dök in de sjlechterswinkel. Mèt ein hoeshaoje van twië man höbs se neet väöl vleis nuedig, zeker neet as se minder vleis wils aete. En det wille Ellie en ich. Väör het milieu en väör ószelf. Wie minder vèt wie baeter. Alles bie-ein zal oos ‘dieet’ mesjien hoeëgoet ein verke per jaor sjille, mer eder verke minder is mètgenaome. Zeker väör det gesjpaardj verke zelf. Dus ich kóm inderdaad neet väöl bie de sjlechter. De meiste kiëre geit Ellie troewes vleis haole. En det is hoeëgoet èns per waek. Dus kins se naogaon det zón verkuipster mich dök lang achterein neet zuut. Zeker as het maedje toevallig net vrie haet as ich de boeëdsjappe doon.
‘Ich dich ouch neet,’ zag ich aeve vruntjelik. ‘Ich höb dich waal gemistj, iërlik gezagdj.’ Ich bedoeldje d’r niks mèt, mer het waas waal waor. Al waas het zeker neet waor op de maneer wie emes zooj kinne dinke det het waor waas. Het maedje haet gewuen eine flotte móndj, zitj noeët verlaege óm ein pittig antjwaord. Van zòn types haoj ich. Wie ich jaore geleje mondeling exames Nederlands aafnoom, zag ein kandidate èns: ‘Meneer, vraog èns get waat ich waal weit. Zoeë vinj ich d’r niks aan. Gae waal?’ De gecommiteerdje en ich móste d’r hertelik mèt lache. Vanaaf det moment leep het exame wie eine trein. Efeng.
‘Wie geit het mèt uch?’ vroog de verkuipster. ‘Klage doon ich neet,’ zag ich, ‘mer ich loup wie eine aoje miens. Mien häöpe zeen versjlete en de rest van de knäök ouch.’ Het maedje bekeek mich van ónger tot baove en zag: ‘As ich uch waas koch ich mich verkespuet. Hie dees twië.’ Dao is gein baeter medicien väör uer klachte’ Het keek mich bloodserieus aan. ‘Maens se det echt?’ vroog ich, ‘of hèls se mich väör de gek?’ ‘Ja nae,’ zag het. ‘Zeker neet. Het verke woeë dees puet van wore, leep d’r pas geleje nog op wie eine haas.’
2021, waek 40
