Het afgelopen jaar werd ik veertig en omdat ik nogal nostalgisch aangelegd ben, reed ik woensdag in Heereveen om schoenen op te halen. Een paar weken geleden las ik dat er op 12-11-21 een online trekking zou zijn van een bijzondere schoen: de Nike Air Max Classic BW Rotterdam. De schoen kwam in een kleine oplage op de markt als eerbetoon aan de Rotterdamse gabberhouse waar ik in mijn jonge jaren geen genoeg van kon krijgen. Op de achterkant staat het woord Rotterdam en op de tong staat 220 BPM, het aantal beats per minuut dat kenmerkend is voor gabberhouse.
Het is de ultieme schoen voor nostalgische veertigers als ik die zo nu en dan glimlachend terugdenken aan een jeugd waarin er wél vrijwel onbeperkt gefeest kon worden.
De Nike Air Max Classic BW wordt dit jaar 30. U weet natuurlijk wel dat dit model alleen in Nederland populair was, omdat het dé schoen was die alle gabbers in de jaren 90 droegen. Zelf heb ik in de vroege jaren negentig talloze paren aan gort gehakt op raves overal in Nederland en België. Omdat de schoen al sinds 2005 niet meer gemaakt wordt, heb ik hem dus al 15 jaar niet meer aan mijn voeten gehad. Soms voel ik in mijn dromen nog de zachte zolen van mijn Nikes omhoogveren op de betonnen vloer van de Rotterdamse Energiehal. Ik moest dit jubileummodel dus wel hebben.
Zulke exclusieve sneakers kun je niet zomaar in een winkel om de hoek kopen. Je moet meedoen aan een loting en als je het geluk hebt om uitgeloot te worden, mag je ze kopen. Die kans is echter heel klein, ook als je net als ik tien accounts hebt. Deze keer zou de schoen ook een uurtje te koop zijn bij een schoenwinkel in Rotterdam. Op 12-11-21 werd ik om 05.00 wakker van de wekker. De elfde van de elfde was me zwaar gevallen na achttien vastelaovesloze maanden. De lakschoenen van de Raod van XI stonden naast mijn bed. Mijn voeten deden vreselijk pijn. Zo kon ik echt niet naar Rotterdam rijden en twee uur in een rij gaan staan, dus ik moest de gok wagen dat ik de schoenen online zou scoren en drukte de wekker uit.
Helaas. Om 09.15 was de trekking afgelopen en kreeg ik op al mijn accounts de melding dat ik de schoenen had misgelopen. Een paar in mijn maat kostte bij de trekking 139,- euro en enkele minuten later op Marktplaats al het vierdubbele. Ik zette toch maar een gezochtberichtje op Marktplaats voor maat 47,5 en een half uurtje later belde er een jongen uit Heereveen. Hij wilde weten of ik er net zulke nostalgische gevoelens bij de schoenen had als hijzelf, want dan kon ik wel een paar overnemen voor de oorspronkelijke verkoopprijs.
Woensdag was ik in Heereveen om de schoenen op te halen. De verkoper had er veel geld voor kunnen krijgen, maar hij wilde liever iemand blij maken. Als echte veertigers blikten we terug op vroeger, toen wel nog alles kon. We dronken koffie en haalden herinneringen op over De Energiehal in Rotterdam, over de housefeesten waar we allebei ooit geweest waren. Kardinge, Thialf, Club X, Sportpaleis, Carte Blanche, de Peppermill en Sporthallen Zuid. We waren het erover eens dat het vreselijk is dat de jeugd nu vanwege corona bijna niets kan.
Door het gesprek over alles wat de jeugd nu moet missen kwamen we op Shadowlands Rave Roggel. Ik dacht dat ik de enige was die dat nog wist, maar hij wist ook dat er in 1996 in Roggel in de tennishal een grote rave zou plaatsvinden. Hij had zelfs de kaartjes nog. De houseparty ging niet door omdat de gemeente het feest verbood. Mijn nieuwe vriend uit Heereveen had er weken van gebaald, want hij vond de sfeer in Limburg altijd zo geweldig en zijn vriendengroep had al een busje gehuurd. Ik vond het zelf ook echt heel jammer, ik had weleens door die tennishal willen stuiteren in een Australian trainingspak. Vijfentwintig jaar later voelden we nog steeds de frustratie van het afgelaste feest, maar we realiseerden ons ook dat het echt niks is als je ziet wat de jeugd nú moet missen.
Toen ik thuiskwam zette ik mijn Nikes op een mooie plek in de vitrinekast en stuurde hem een foto en een bedankje. Mijn liefje keek alsof ik gek geworden was. ‘Wat is dat nou weer? Serieus? Fluoriderend groene Nikes? Waarom in godsnaam?’ Ik probeerde haar nog uit te leggen dat ik ze misschien ooit kon dragen als er een 35 jaar Thunderdome reünie zou komen ofzo. Zij schudde haar hoofd. ‘Zet ze maar naast je lakschoenen van de Raod van XI, dus bij de schoenen die je voorlopig helaas toch niet meer zult dragen.’
