Als ik dit schrijf, heeft het eindelijk weer eens geregend na de droogste maand maart ooit gemeten. Een maart en april met natuurbranden. Tegelijkertijd waden op het nieuws toeristen op Lanzarote en Tenerife door de hevige regenval daar, hun rolkoffers boven het hoofd houdend, een weg naar het vliegveld. Klimaatverandering zorgt voor extremen, daarmee vertel ik natuurlijk niets nieuws. Maar ondertussen blik ik stiekem even vooruit naar de Dag van de Aarde op 22 april, die waarschijnlijk alweer voorbij is als je dit leest.
Het is elke dag de Dag van de Aarde wat mij betreft.
De eerste dag gewijd aan onze planeet vond plaats in de VS op 22 april 1970, alweer zo’n 55 jaar geleden. De redenen waarom hij in het leven werd geroepen waren zorgen om milieuvervuiling die steeds zichtbaarder werd, zeker in stedelijke gebieden. Maar ook een grote olieramp in 1969 voor de kust van Californië en de groeiende maatschappelijke bewegingen. Het was de geboorte van het moderne ecologische bewustzijn. Het beïnvloedde zelfs de overheid, want in de slipstroom ervan ontstonden het Environmental Protection Agency (EPA), het Amerikaanse agentschap dat toeziet op milieuwetgeving én revolutionaire milieuwetten over lucht- en waterkwaliteit. Het lijkt een mooie droom vergeleken met het huidige Trump-tijdperk.
De Dag van de Aarde wil ons bewustzijn vergroten, verandering op gang brengen en ons allemaal aansporen tot gemeenschapszin en actie als dat nodig is. Niets mis mee dus. Maar ik denk dat het belangrijkste dat deze dag kan bewerkstelligen is dat we ons beseffen dat we met zijn allen verantwoordelijk zijn voor dit ruimteschip dat we ‘Aarde’ noemen. Het begint klein, in de eigen achtertuin, op het balkon, maar buiten de eigen voordeur gaat de aarde gewoon verder. Het is fantastisch als we besluiten om geen vergif meer in onze tuinen te gebruiken, maar waarom accepteren we de vervuiling om ons heen wel nog steeds? Omdat het nu eenmaal de realiteit is?
Het kan echt anders, maar we moeten daarvoor wel even een brug over. Maar aan de overkant van die brug is de lucht en het water zoveel schoner, zijn onze groenten, fruit, bloemen vrij van pesticiden - en wij en ook zeker de generaties na ons - veel gezonder. De biodiversiteit boet niet langer verder in en de bossen worden weer gezond. Onze economie is groen in plaats van grijs en we vertellen verhalen over vroeger en hoe we geleerd hebben van het verleden.
Toen we bijna onze mooie planeet in de steek hadden gelaten, maar toen besloten dat we met zijn allen rentmeester zijn van deze kleine bol.
Met zijn allen zijn we verantwoordelijk voor elk stukje aarde. En alles maakt een verschil, het plastic dat je opruimt in de natuur, het water dat je bespaart, de donatie die je doet, maar ook de actie die je ondersteunt of voert als je het niet eens bent met wat er om je heen gebeurt. Laat je niet wijsmaken dat je machteloos bent en sta op voor die wereld aan de andere kant van de brug. In je eigen achtertuin, buurt, gemeente of land. De generaties na ons zullen je eeuwig dankbaar zijn.
