Het is bijna dierendag dus gaan we Renzo onze hond een dag extra verwennen. Want als baasje hoor je goed te zorgen voor je huisdier. En minimaal 1 keer per jaar een verwendag heeft hij wel verdiend.
Renzo is bijna 10 jaar bij ons en is daarmee onderdeel van ons gezin geworden. Ik heb lang getwijfeld of we wel een hond zouden nemen. Belangrijkste reden was misschien wel dat ik blij was dat de kinderen een leeftijd hadden waarop ze zelfstandig zijn en we daarmee zelf weer meer vrijheid kregen. Een hond in huis betekent dan toch dat je weer wat te verzorgen hebt. De toezegging van de kinderen dat als ze een hond kregen die echt altijd zouden uitlaten had ik al met een korreltje zout genomen. De realiteit is natuurlijk ook dat de kinderen de hond ook wel eens uitlaten maar ik ‘s morgens en Petra ‘s middags meestal een ommetje mag doen met Renzo. Voordeel daarvan is natuurlijk wel dat we verplicht worden om een wandeling te maken wat voor ons ook weer goed is.
Uiteindelijk hebben we besloten een hond te nemen maar dan wel eentje uit een asiel. Dit om hem een tweede kans te geven en een eigen thuis te krijgen.
En het klopt dat een hond tijd en aandacht nodig heeft. Maar daar krijg je ook wat voor terug. Als wethouder ben ik regelmatig op pad en kom ik op de meest rare tijden thuis. Maar op welk moment ik ook thuis kom, er is er in ieder geval eentje die altijd blij is dat ik weer thuis ben en mij bij de deur opwacht.
En voor alle duidelijkheid dat is Renzo. Petra is vaak wel beetje blij als ik er weer ben maar die laat dat anders blijken dan kwispelend bij de deur te wachten.
En uiteraard beloon ik de blijdschap van Renzo ook door hem alle aandacht te geven.
Er wordt gezegd dat een hond een roedeldier is. Ik merk dat Renzo wel probeert op zijn manier onderdeel te zijn van de roedel die ons gezin vormt. Een groep biedt altijd structuur en veiligheid. Maar net zo belangrijk, een groep biedt ook vriendschap. En je merkt dat Renzo daaraan ook behoefte heeft. Wat mij wel opvalt is dat Renzo, zoals ieder gezinslid, een echt eigen individu is met een eigen persoonlijkheid. Hij heeft zo zijn eigen behoeften en verlangens. Zo is het een hond die er van houdt om geaaid te worden maar echt geknuffeld worden dat vindt ie maar niks. En het is ook voorzichtig uitgedrukt… geen echte held.
Dat een hond een roedeldier is wil blijkbaar niet zeggen dat ze ook meteen vriendjes willen worden met andere honden. De meeste honden die Renzo ontmoet worden of straal voorbij gelopen of juist heel voorzichtig benaderd. En met name die kleine keffers zijn het ergste. Die blijven keffen, grommen en uitdagen. Blijkbaar hebben ze niet door dat ze echt geen partij zijn voor onze hond van ongeveer 25 kg en 50 cm hoog. Maar ook andere honden worden als ze al benaderd worden heel voorzichtig benaderd. Aan alles zie je dat Renzo klaar staat om er van door te gaan als de andere hond ook maar iets geks doet.
Toen we Renzo ophaalde werd er bij gezegd dat hij uit Italië kwam en daar op straat was aangetroffen. Maar hij heeft zeker geen Italiaans temperament daaraan overgehouden. Eerder omgekeerd is hij juist wat angstig aangelegd. Wat hij aan dat leven op straat wel overgehouden heeft is dat in het begin zijn bak voer dusdanig naar binnen schrokte dat hij daar zelf last van kreeg. Dat is gelukkig inmiddels over.
Renzo is na 10 jaar onderdeel geworden van ons gezin. Hij heeft zijn eigen plek daarin gevonden. En dat zelfs op een dusdanige manier dat ik mij soms afvraag wie is nou eigen de baas. Ben ik dat nu of is dat Renzo?
