Triomfantelijk stak ik direct bij thuiskomst een muntstuk van 50 eurocent omhoog. “Kijk eens wat ik vandaag heb verdiend!”. Ik kraaide van plezier als een fris gewassen baby met een pas verschoonde luier. “Ben je toevallig eens níet de munt in het winkelwagentje vergeten?” schamperde mijn evennaaste voor wie mijn verstrooidheid vaak een bron van zorg is. Maar er zijn van die dagen dat je boven jezelf uitstijgt en deze dag was er een om in te lijsten.
Principes zijn er om te verdedigen. Dat mag ook een warme bakker weten. Een consument lekker maken met een roombotervlaai in de reclame en vervolgens de keutel een stuk intrekken, kom nou! Normaal ben ik immuun voor welke aanbieding dan ook, maar vandaag was ik er watertandend bijna ingetuind. De warme bakker had mij een worst voorgehouden in de vorm van roombotervlaai. Met korting en die moest zwaar bevochten worden. Wat was het geval.
We kregen onverwacht bezoek en dan haal je wat lekkers voor bij de koffie. Ik - vanwege het gure weer met hoed op het kalende hoofd en stevig ingepakt- naar de bakker. Op het trottoir lonkte een reclamebord met smeuïge roombotervlaai. Ha!
Met zwarte hoed en zwart corona-mondkapje betrad ik als een moderne Zorro de bakkerswinkel.
Slechts de cape en revolvers op beide heupen ontbraken. Mijn spiedende blik ontwaarde rechts boven een vitrine een t.v.-scherm met reclame voor een halve roombotervlaai. Normaal 6.99, deze week slechts 5.49. Zorro was meteen verkocht. Een nukkige verkoopster die overduidelijk slecht had geslapen, schoof bijna grommend de halve vlaai in een doos en plakte het prijslabeltje aan de zijkant. Ik liep naar de kassa. Een vrolijk meisje, type sweet sixteen, sloeg 5.99 aan. Onnadenkend pinde ik het bedrag, maar de Zorro in me ontwaakte gelukkig tijdig: “Dat klopt niet” merkte de nobele bestrijder van onrecht op, “die vlaai kost 5.49. Kijk maar op jullie t.v.”. “Op de doos staat 5.99 meneer en zo staat het ook in het systeem.” Het leuke en vooral slimme kassameisje rook onraad en verdween voordat er schoten vielen.
Daar stond Zorro met zijn halve vlaai, beroofd van de volle korting. De knorrige vlaaiverkoopster wees me geërgerd op een grote poster links aan de wand, een heel stuk van het t.v.-scherm af: Halve Roombotervlaai 5.99; het stond er in koeienletters. “Maar hier op jullie televisie staat 5.49 en dat telt!” sputterde ik fel tegen. Wanneer ik principieel word, is men nog niet jarig. Ik wees gedecideerd naar het scherm dat het Gelijk van Zorro zou bevestigen. Beurtelings passeerden daarop aanbiedingen van kadetjes, mokkapunten, chococake, krentenbollen, appelflappen, meergranenbrood en busbrood. Daarna werd het scherm inktzwart. Geen virtuele roombotervlaai te bekennen. Zero voor Zorro.
Aan de kassa had zich inmiddels een rijtje klanten gevormd die geamuseerd de discussie volgden. Een enkeling wenste me alvast sterkte en sowieso smakelijk eten. Zorro vermoedde echter nog een smoking gun en vertikte het te capituleren. Ik draaide wat besluiteloos rondom de kassa, triggerhappy zogezegd. Andere klanten passeerden en zeiden lacherig of minzaam goedendag. Opeens floepte het t.v.-scherm aan: deze week Halve Roombotervlaai voor slechts 5,49!! Het getal spatte van het scherm. Een oerkreet ontsnapte uit mijn keel voordat ik er erg in had.
De humeurige winkeljuffrouw reageerde geïrriteerd en wauwelde iets in de trant van
“Dan is er met programmeren iets fout gegaan; op de poster staat het goed en daar houd ik mij aan.”
Ik stond inmiddels in de schietklaar-stand en vroeg haar of ik soms een dokter moest bellen. Voor haar welteverstaan. Met bars gezicht gaf ze me mokkend 50 cent. Zorro weet z’n duels nog altijd te winnen als het moet.
Ter geruststelling van heel bakkend Leudal en directe omgeving.
