De decembermaand is er weer. De 11e van de 11e is “koud” achter de rug en Sinterklaas met zijn veegknechten, of hoe je ze ook noemen wil tegenwoordig zonder een discussie op te roepen met deze of gene, is weer naar de Spaanse zon.
Die warme zon is voor menigeen nu een zwaar gemis; velen met lichamelijke klachten, die meer opspelen bij koude en vocht, zouden maar al te graag naar zuidelijker warme oorden vertrekken om volgend jaar weer de zon en de warmte van ons eigen land te kunnen verwelkomen. Slechts weinigen is dat gegeven, zo’n overwintering aan de Costa del ‘zeg-het-maar’. Daar ik net terug ben uit Indonesie kan ik het nu des te beter invoelen! Lekker warm, wel regenseizoen, dus groen maar toch best veel zon.
Een PUM expert project voor de melkgeitenhouderij was ditmaal het doel. In dit grote land worden erg veel geiten gehouden op een kleinschalige manier. De “Bond van Geitenhouders” op Java, alwaar mijn project liep in Jogjakarta, heeft wel 2500 leden. Voor deze mensen is geiten houden vaak hun hoofdinkomen. Dit betekent dat verbetering van productie, in dit geval melk, een beter bestaan voor hele gezinnen kan betekenen. Waar moet je het dan zoeken? Tja, voor ons lijkt dat best een makkie. Grote geitenbedrijven in Nederland produceren veel geitenmelk van goede kwaliteit, waarvan alle mogelijke producten worden gemaakt, zoals kaas, yoghurt, melkpoeder etc. Deze worden wereldwijd aan de man gebracht om vele monden te voeden.
Echter in Indonesië loopt dat allemaal nog wat anders. Ze zoeken daar verbetering door met rassen te fokken die meer melk geven dan hun eigen lokale geiten. En dan zoeken ze vooral in het buitenland; Australië, Nederland, Frankrijk zijn landen waar misschien wel in vloeibare stikstof ingevroren sperma van kwalitatief goede bokken valt in te kopen. Als ze daarmee verder kunnen en ook netjes leren kunstmatig te insemineren is er al een begin gemaakt. Wat echter op langere termijn het allerbelangrijkste is, zijn de sluipende, slopende dierziektes die de geiten bedreigen. In ons land is enorm veel tijd en energie gestoken in het ziektevrij maken van de melkgeiten.
Daardoor zijn deze zeer gewild in de hele wereld. Als je daar minder zorgvuldig mee omspringt, deels door onvoldoende kennis, kan een gezond ogende koppel melkgeiten van een goed draaiend bedrijf na enkele jaren naar de Filistijnen gaan. Als een sluipende ziekte, die men niet onderkent, langzaam maar verwoestend zijn sporen trekt, met als vervelendste eigenschap dat er geen genezende behandeling mogelijk is, dan ben je te laat. Dan mag het land nog zo mooi zijn, de mensen nog zo vriendelijk en hardwerkend, zo’n tegenslag is dan dodelijk. Vol eenieder die vol optimisme is begonnen aan een mooie toekomst volgt dan alleen nog maar ellende.
Ook hier, net als eerder over Nepal, beschrijf ik weer een verhaal hoe mensen in een andere wereld vol enthousiasme willen bouwen aan een nieuwe toekomst, maar kennis ontberen om dit verstandig aan te kunnen pakken.
De Nederlandse landbouw, die momenteel veelal in een slecht daglicht wordt geplaatst, heeft lange tijd vele innovaties gecreëerd waar de rest van de wereld met een jaloerse blik naar kijkt en waarvan ze ook liefst zoveel mogelijk gebruik zouden willen maken om het bestaan wat aangenamer te maken,
vooral daar waar het de eigen voedselzekerheid en -veiligheid betreft. Dankzij de ondersteuning van mijn thuisfront kan ik hen daarbij blijven helpen.
Tevens grote dank aan het Nederlandse systeem wat dit allemaal mogelijk heeft gemaakt.
Met name Wageningen Universiteit staat wereldwijd bekend om zijn kwaliteiten in kennis en onderwijs op dit gebied. Ze hebben voor het 4e jaar op rij het predicaat ‘beste universiteit van Nederland’ in de wacht gesleept en 59e van de wereld.
Op zijn Indonesisch: “Toppie (= petje) af”!
