Ik moet u wat bekennen, ik ben een geschiedenisfreak. In mijn studeerkamer heb ik zelfs een aparte hoek met allerlei voorwerpen die een deel van de geschiedenis bepalen. Zo ligt er een musketkogel. Jaren geleden gevonden bij een versterkte boerderij Hougoumont genaamd. Hougoumont is een kasteelboerderij in België, die een grote rol speelde in de Slag bij Waterloo op 18 juni 1815. De boerderij had een grote ommuurde tuin, een boomgaard en een park. Hougoumont lag tijdens de slag op de rechterflank van Wellingtons positie. Napoleon slaagde er niet in, ondanks herhaalde aanvallen, de hoeve te veroveren.
Bij die hoeve vond ik in de grond deze kogel. Een van de ruim 3,5 miljoen musketkogels die op deze dag zijn afgevuurd op mensen. Ook de Hollanders vochten daar. Ze bouwden er zelfs een bijzonder monument, namelijk De Leeuw van Waterloo. Het is een 40 meter hoog monument dat op vraag van Willem I, koning der Nederlanden, in 1826 is opgericht op de vermoedelijke plaats waar zijn oudste zoon, de Prins van Oranje, op 18 juni 1815 gewond raakte. Een aardig staaltje van Hollandse propaganda. Want wie ooit Waterloo heeft bezocht herinnert zich altijd de Leeuw.
Oorlogen en haar conflicten. Er is aardig wat afgevochten in Europa. Of er iets veranderd is door de eeuwen, zo dacht ik na toen ik de kogel zag liggen? Tja er wordt nog steeds met kogels geschoten. Echter is de moderne oorlogsvoering er een van zwaar geschut in de vorm van rakketten en drones. Haast een cleane oorlogsvoering. Een knopje en weg is de raket die haar doel zoekt. Ook de propaganda is geraffineerd. Poetins speech op 9 mei, zijn grote dag dat Rusland de overwinning op nazi-Duitsland viert.
Dat boze Westen bedreigde zijn Rusland, hij kon niets anders. Hij moest als sterke leider de fascisten verslaan. Ondertussen vluchten mensen, ouderen, jongeren en kinderen weg naar een veiligere omgeving. Vaak met hun huisdier en enkele koffers. Worden scholen gebombardeerd en gewone mensen als vee afgemaakt. Dit zijn de ware slachtoffers van de ego’s op het strijdtoneel. Hunkerend naar vrede en hun eigen veilige omgeving.
Bij de dodenherdenking van dit jaar in Heythuysen hield ik de hand van een klein meisje van zes of zeven jaar oud vast. Een Oekraïense vluchteling die hier op adem komt. Ze hield mijn hand de hele tijd vast, toen wij stil stonden bij onze eigen doden uit de Tweede Wereldoorlog. Zelf zag ik weinig andere jongeren op die avond. Het bleek een dag later drukker te zijn met onze jongeren die wel de weg vonden naar het bevrijdingsconcert bij de Arloflat in Roermond met hossen en springen vanwege vrijheid dan een dag eerder.
Vrede dient eerst gereflecteerd te worden, in je eigen hart, hoe jij denkt en de ander behandeld.
Ondertussen won Oekraïne het Eurosongfestival. Misschien dat men ABBA van stal kan halen voor volgend jaar men hun liedje “Waterloo”… Wellicht dat Poetin dan zich eens achter de oren gaat krabben, met die ene zin… “I was defeated at Waterloo…”
