De verkiezingen hebben we inmiddels alweer een tijdje achter de rug en we zijn druk met alle gevolgen van dien. Het is van alle tijden dat het dan een groot karwei is om naar compromissen te gaan zoeken om alle mensen met vele verschillende meningen toch weer zoveel mogelijk tevreden te stellen. Want iedereen wil altijd zoveel mogelijk van zijn/haar wensen verwezenlijkt zien worden. En sommigen zijn pas tevreden als al hun wensen worden vervuld. Daarvan weet je zeker dat ze nooit tevreden zullen zijn, de eeuwige ‘knoterberen’, of hoe je ze ook noemen wilt.
Over beren gesproken; ik zie nogal wat beren op de weg als we kijken hoe we alle meningen over onze toekomst in lijn willen brengen met de meningen over hoe we met onze natuur en het milieu de toekomst in willen. We willen allemaal goed en lekker eten, dat is zeker. Daarbij willen we ook dat dit voor iedereen goed bereikbaar en betaalbaar moet zijn. En graag ook nog een beetje ruimte om zelf te mogen kiezen wat je op je bordje krijgt. Dat laatste heeft misschien nog wel de grootste invloed van allemaal, want op het moment dat de keuze gemaakt wordt moet meestal ook de beurs getrokken worden. Op datzelfde moment, of liever al voordat je bij de kassa staat, wordt er vaak een andere afweging gemaakt dan ‘smaak’ en ‘goed’ of ‘duurzaam’ en ‘gezond’. In de meeste gevallen gaat dan het dubbeltje bepalen welke kant het opvalt en wat er op het bord verschijnt. Veelal is dit zeker niet de gezondste keus, want die is helaas bijna altijd stukken duurder. Veelal is dit ook niet de keus die met de mond wordt beleden, want die makkelijk te benoemen ecologischere of diervriendelijkere, biologische of natuurlijkere keuze is ook altijd veel duurder.
Zeg wat je doet en doe wat je zegt. Daar gaat dit allemaal over. Zo zouden we het altijd zo graag willen, want dan wordt alles veel duidelijker. Je kunt erop vertrouwen dat een belofte wordt nagekomen die je hebt horen benoemen. En daarmee kun je vervolgens ook nieuwe stappen zetten omdat je weet dat het goed komt. Maar o wee als de eerste belofte niet wordt nagekomen, dan staat mogelijk je volgende stap ook meteen op losse schroeven. Dus moet je vervolgens roeien met de riemen die je (nog over) hebt.
Even terug naar die verkiezingen laatst. Laten we het ook hier eens hebben over zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Ik denk dat we dan in de buurt komen van waar er een heleboel fout gaat. En dat bedoel ik niet meteen wat er niet wordt gedaan, ik bedoel vooral wat er allemaal is en wordt gezegd. Lekker makkelijk, veel praten, vertellen en uitleggen en niet willen of hoeven nadenken over: “doen wat je zegt”. Want als je iets langer nadenkt tijdens, of liever voordat je praat weet je vaak al dat je bepaalde dingen die je zegt helemaal niet kunt doen. Met name vele nieuwkomers, die van toeten nog blazen weten, roepen o zo gemakkelijk: “Alles moet anders! radicaal veranderen!” en ga zo maar verder. En als ze dan zelf moeten gaan ‘doen’ blijkt altijd weer dat het toch iets minder makkelijk blijkt dan het vooraf leek. Kunnen we in de politiek weer een paar jaar vooruit en vervolgens komen er weer nieuwe roepers die het met de mond allemaal weten.
Het valt niet mee om je te houden aan die mooie en waardevolle spreuk, maar ik zou ook aan alle mensen die veel in de politiek verkeren willen meegeven dit toch zoveel mogelijk te blijven doen:
Zeg wat je doet, en doe wat je zegt.
Vooral bij de eerste helft van dat zinnetje geldt: Denk eerst na!
