Een tijdje geleden waren we bij het fieldlabexperiment in de Johan Cruijfarena, de WK-kwalificatiewedstrijd Nederland – Letland. We werden in bubbel 2 geplaatst, de feestbubbel waar geen mondkapjes gedragen werden, je geen afstand hoefde te houden, je zo veel bier kon halen als je op kreeg en zo hard mocht zingen als je wilde. Zeg maar de bubbel waarin het leek alsof je in een tijdsmachine was gestapt en naar ergens ver vóór februari 2020 was geflitst. ‘Het is stil aan de overkant!’ zongen we na de eerste goal. Niet naar de Letten, maar naar bubbel 9 waar de ‘gelukkigen’ alleen met vlaggetjes mochten zwaaien.
Het was uitzonderlijk gek om na een jaar even uit onze lockdown te stappen. Ik werk al dertien maanden thuis en we hebben ons met veel discipline aan de regels proberen te houden. We hebben zoveel mogelijk contact met anderen vermeden om niemand in gevaar te brengen. Dit bezoekje durfden we aan omdat er bij eerdere fieldlabs nauwelijks besmettingen waren en alle bezoekers op de ochtend vóór én na deze wedstrijd getest werden. Daarnaast hadden we recent allemaal corona gehad en was de kans op herbesmetting nog uitzonderlijk klein. We waren wel nog herstellende, maar als we er een overnachting bij boekten en wat extra verlof op zouden nemen, moest het lukken. Zelfs de fysiotherapeut vond dat we de kans niet moesten laten lopen. We hadden er dus écht goed over nagedacht, maar toen het zover was, voelde het toch gek om je mondkapje af te doen en naast iemand te gaan zitten die je niet kent.
Een wedstrijd van Oranje stond hoog op ons lijstje van dingen die we weer eens zouden willen doen als alles weer normaal is. Het vorig jaar op dezelfde datum zouden we op het kinderfeestje van mijn zoontje zijn negenste verjaardag vieren bij de wedstrijd Nederland – USA. We zouden met z’n vriendjes naar de oefeninterland gaan kijken. Het was nogal een tegenvaller dat dat feestje kwam te vervallen, maar dit was precies een jaar later een leuke goedmaker. Op de dag dat de kaartjes in de verkoop gingen, stonden we dus om zeven uur ’s ochtends al in een digitale rij om uiteindelijk 3 uur en 34 minuten later vier tickets te scoren.
De week voor de wedstrijd hielden we extra veel afstand en durfden we Ouderportaal, de informatieapp van de basisschool, bijna niet te openen. Klas na klas moest in quarantaine, maar gelukkig raakte er niemand in de klas van onze kinderen besmet. Tussendoor kregen we af en toe appjes van Georgino en Frank in de speciale app van Fieldlab om ons al lekker te maken. We wisten het eigenlijk wel, maar toch waren we opgelucht toen we op de dag van de wedstrijd negatief getest werden.
In de Arena duurde het een minuut of tien voordat we aan de situatie gewend waren. Het is zo gek om opeens op een volle tribune te zitten zonder mondkapje. Toen de spelers even kwamen warminguppen kwam de sfeer er goed in en vanaf de aftrap leek corona helemaal niet meer te bestaan. Hoewel het spel op het veld wat te wensen overliet, was de sfeer opperbest en had ik mijn keel na een kwartier al shor geschreeuwd. Het was alsof alle remmen eraf gingen en we bij een EK-finale aanwezig waren.
Na de wedstrijd liepen we even richting het veld toen de spelers een ererondje maakten. Mijn zoontje riep naar Frenkie de Jong: ‘Hey, Frenkie, mag ik een boks?’ Frenkie sprong over het hek en gaf mijn zoon een stevige boks. ‘Jij wordt ook prof hè?’ Mijn zoontje stak z’n duim omhoog en Frenkie lachte op z’n Frenkies.
Terug op onze hotelkamer zagen we dat Frenkie een foto van de boks in z’n Instastories gedeeld had. @antogriezman gaf de foto met mijn zoon net een hartje. Op dat moment schakelde mijn zoontje razendsnel en beredeneerde hij dat Frenkie bij Barcelona natuurlijk ook boksen uitdeelde. ‘Dus eigenlijk heb ik ook een beetje Griezman en Messi een boks gegeven. En Ansu Fati en Dembélé en Jordi Alba, Ronald Koeman, Gerard Piqué en…’ Inderdaad, dacht ik, maar gelukkig worden spelers van La Liga ook een paar keer per week getest en ontsmetten ze vast netjes hun handen als ze bij de supermarkt zijn geweest.
