Als je voor het leukste blad van Nederland je columns schrijft, heeft dit ook als voordeel dat je dan ergens naartoe kunt gaan om daar inspiratie op te doen voor een verhaal.
De belevenissen die je tijdens zo’n ontdekkingstocht onderneemt, meander je in je hoofd en dan ga je er iets van proberen te maken wat van nut kan zijn voor de geïnteresseerde lezer. Of juist niet, waar de hardwerkende auteur toch nooit iets van zal vernemen.
Ik wist al een tijdje dat het er was … het inloophuis voor mensen met een auditieve beperking. Doven, slechthorenden, doofblinden, laatdoven, plotsdoven, al dan niet met een cochleair implantaat toegerust.
Ze horen er allemaal bij. Het is, voor mij met mijn beperkingen in horen en zien, uiteraard wel leuk om van meerdere walletjes te mogen eten. Zo leer je ook verschillende mensen kennen en dat is toch waardevol.
Op een dag was de tijd rijp om dit inloophuis van een bezoek te voorzien. Er restte niets anders op dan gewapend met een begeleidster naar de wereldstad Geleen af te reizen om daar dit kleine wonder in ogenschouw te mogen nemen. Geleen! Het is toch vooral bekend als de stad waarin veel mijnwerkers en DSM-medewerkers plachten te gaan wonen. Ik was er in vroeger tijden nog geweest bij concerten van Golden Earring en Willie DeVille. En weet nog hoe gezellig de Hanenhof in het donker was. Het is dan ook een ommekeer om de stad in het blakende daglicht te mogen verkennen. Hier en daar groeit het onkruid tussen de tegels omhoog en in sommige vuilnisemmers zit geen plastic zak, zodat alles zomaar op de grond dondert.
Nadat ik een heuse knuffel van een plaatselijke roodharige schoonheid in ontvangst heb mogen nemen, wordt het tijd om het inloophuis met handen en voeten te betreden. Het inloophuis vindt elke tweede donderdag van de maand aan het pand, gelegen aan de Markt 35 te Geleen plaats. En is bedoeld voor mensen met een auditieve beperking om zich even tussen de gelijkgestelden tot rust te laten komen. Men kan mekaar een beetje leren kennen, de eenzaamheid van thuis meer op de achtergrond duwen, de gemoederen even laten oplopen. Het is een gezamenlijk initiatief van de stichting Limburg Hoort Zo en de stichting Plots- en laatdoven.
Bij binnenkomst valt direct op dat het een huiskamerachtige en professionele omgeving is. De tolken staan of zitten al klaar en overal op de tafels met bordeauxkleurige tafellakens staan tablets, zodat mensen dit kunnen lezen als de schrijftolken aan het werk zijn. Ik word met mijn begeleidster hartelijk welkom geheten, zie de nodige bekenden van de keren dat ik een bijeenkomst van Limburg Hoort Zo bezocht. Een kopje thee, een koekje … het ziet er heel kleinschalig, maar ook waardevol uit. Eén van mijn tolken, Emma de Esch – de voorzitter van Limburg Hoort Zo – heeft dit mede geïnitieerd. Het is voor haar heel belangrijk dat de doven zich gehoord en gewaardeerd voelen.
En dan krijgen we een presentatie te zien, wat daar overigens niet elke keer gebeurt. Er wordt verteld over een dove ergotherapeute die helaas niet zelf aanwezig kan zijn. Het verhaal wordt dan ook verteld door een collega, die ook vertelt dat de ergotherapeute een signaalhond heeft. Die moet ze eigenlijk nog voldoende opvoeden, aangezien het nog een pup is. Dat is wel interessant: er zijn verschillende soorten hulphonden bekend (blindengeleidehond voor mensen die een beperking in zien hebben en ADL-honden die de deur openhouden en de krant brengen of hem juist voorlezen)
Maar van een signaalhond had ik nog niet eerder gehoord. Deze honden kunnen dove mensen alarmeren als er een auto aankomt of als er een baby aan het huilen is. Die drie soorten hulphonden (begeleidingshond, signaalhond en Alle Dagelijkse Levensbehoeften-hond worden vergoed uit de aanvullende verzekering van de zorgverzekeraar.
Zo’n middagje naar de wereldstad is zo gek nog niet.
Werner Bloemers, juni24.
