14 jaar zou hij worden! Hij had twee jaar geleden zijn vader verloren en is daarmee meteen ‘volwassen’ geworden. Hij was nu de man in huis. Zijn postuur en manier van doen waren niet vergelijkbaar met andere leeftijdsgenootjes. Dat is in de meeste gevallen gunstig, maar kan ook erg tegen werken. De schijn dat het allemaal goed gaat, is verpakt in een stoere houding. Wie doet me wat en het zal mij niet klein krijgen. Hij praat volwassen, loopt net zoals zijn vader en zal zeker nooit huilen. Want, heel simpel, hij kan er niet tegen als hij zijn moeder ziet huilen.
Zijn vader was jaren ziek geweest en in die tijd toen hij nog op de basisschool zat, zorgde hij voor zijn kleine broertje als zijn moeder in het ziekenhuis was. Geen lieve opa of oma die dan kwamen oppassen. Geen familie of vrienden. Nee, al die jaren moesten zij het met zijn drieën rooien.
Na het overlijden van zijn vader groeide de wens in hem om alles wat er nog over was aan herinneringen aan hem te koesteren. Toen zijn vader nog gezond was gingen ze samen motor rijden, hoe klein hij ook was. Zijn vader was motorgek en had voor zijn jongens kleine crossmotortjes gekocht. Die herinneringen hielden zijn beeld aan papa levend. En toen zijn verjaardag naderde vertelde hij tussen neus en lippen door dat hij een grote wens had. Nog een keertje – net als toen – met iemand, op zijn crossmotor te mogen rijden.
Maar de crossmotoren stonden al jaren op een kar in een te kleine garage, te wachten tot dromen weer tot leven kwamen.
Toen zijn moeder zijn diepste wens hoorde, brak ze in tranen uit omdat ze wist dat ze zijn wens niet kon vervullen. Per toeval raakte ik in gesprek met zijn moeder en hoorde ik haar zorgen. Nu, het vervullen van zo’n hartenwens, kan toch nooit zo moeilijk zijn? In mijn beleving was dit een kwestie van de juiste mensen op de juiste plek regelen. Ik ging op zoek naar een aantal mensen die verstand hebben van techniek en die bereid waren om hier een middag aan te besteden… op zijn verjaardag dus. Waar een wil is, is een weg. Toen ik dit verhaal tegen een aantal mensen vertelde, keken ze meteen in hun agenda en beloofde mij om die middag vrij te nemen. Samen een onvergetelijke verjaardag organiseren, hoe geweldig is dat? Een kleine moeite, groot plezier!
Eindelijk brak de dag van zijn verjaardag aan. Moeder genoot intens van de voorpret, want haar zoon had wel iets in de gaten, maar dit kon hij in zijn stoutste dromen niet bedenken. Die dag, hij moest uiteraard naar school, wachten we in spanning op diegene die ervoor moest zorgen dat het motortje weer zou gaan lopen. Na zo’n lange tijd, moet je eerst iets doen met olie, banden, accu enzovoorts… Gelukkig was dit voor hem een peulenschilletje. Waar moeder zo tegen op had gezien, was in een klein uurtje geregeld.
En dan komt eindelijk het ‘moment-supreme’! Toen de jarige job uit school kwam werd hij door zijn moeder meegenomen naar de plek waar het motortje op hem stond te wachten.
Hij liep achterom, ziet de motor staan, in zijn ogen een twinkeling. Zegt niets.
Na wat geklets, pakt hij zijn helm en start de motor die ook nog meteen aanslaat. Echter de band is weer plat. Jammer. Nu, niet getreurd, naar de buren! Met behulp van een compressor was de band weer snel vol. Dan stapt hij op en scheurt weg! Zijn moeder achterlatend met een glimlach van oor tot oor en een dikke traan in haar ogen. Hoe eenvoudig kan het zijn? Het hele gezelschap zit op een bankje hiervan te genieten. Met z’n allen getuige van puur geluk. Een geluksmoment waarvan hij zelf dacht dat hij dat niet meer zou kunnen ervaren. De zwaarte voorbij, de toekomst voor deze jongens en zijn moeder geeft weer perspectief.
