Margriet en Huub Stollman zijn niet alleen in hun woonplaats Horn bekende gezichten. Ze vormen dan ook een soort prototypes van actieve pensionado’s. De keukenkalender staat altijd helemaal volgeschreven in huize Stollman. Is het niet met afspraken die samenhangen met de vele vormen van vrijwilligerswerk waarmee ze zich onledig houden, dan toch wel met allerlei actieve vakanties.
Wandeltochten door Luxemburg bijvoorbeeld. Maar ook de befaamde Camino de Santiago stond al regelmatig op de agenda. Aan alle notities kwam eind maart echter abrupt een einde. Het echtpaar wordt ziek. Met name Margriet heeft het zwaar te pakken. Op een dinsdagochtend zakt ze naast het bed in elkaar…
‘Hoe het precies gebeurd is, weet ik niet eens meer’ zegt Margriet. ‘We voelden ons allebei al een kleine week niet lekker. Ik wilde iets uit het medicijnkastje pakken, voor Huub geloof ik. En ineens lag ik daar.’
Eerste hulp
We zitten in de serre, keurig op anderhalve meter afstand. Margriet oogt nog vermoeid, maar haar stem klinkt helder. Hun zoon Jeroen werkt in het Laurentius ziekenhuis in Roermond. Hij heeft net de nachtdienst achter de rug als zijn vader hem belt. Hij adviseert hem meteen de huisarts te bellen. Die verwijst Margriet door naar de De Oranjerie, waar het coronahotel ingericht is. Het is ook de plek waar beoordeeld wordt wie naar het ziekenhuis doorgaat en wie niet. Dochter Suzanne brengt Margriet. Huub is te ziek. ‘Met de rolstoel werd ik naar de arts gereden, mondkapje om, handschoenen aan. Ik vertelde de arts dat ik, ondanks mijn COPD, normaal een goede conditie heb. We hadden immers alweer plannen voor de Camino. Mijn verhaal was voor hem aanleiding om me door te sturen naar de eerste hulp van het Laurentius.’
Moe
Eenmaal daar wordt Margriet onderworpen aan een hele serie tests. ‘s Middags is duidelijk dat het inderdaad corona is. Ze krijgt een infuus, medicijnen, extra zuurstof en wordt opgenomen op de ‘gewone’ corona-afdeling. Gelukkig niet op de IC. ‘Ik heb er vijf dagen gelegen en ben er nog een paar keer van de sokken gegaan. Mijn bloeddruk bleek dan gigantisch gedaald. Op een gegeven moment gebeurde dat ‘s nachts op het toilet. Ik lag helemaal klem met mijn been.’ Twee gealarmeerde verpleegsters, uiteraard geheel ingepakt, kregen haar niet van de plek. Pas met een derde verpleger lukte het om Margriet terug in bed te krijgen.
‘Je hebt koorts, voelt je beroerd en bent moe. Vooral doodmoe. Ik had zelfs geen fut meer om te eten. En ik werd gek van de hitte...’
Oud papier
Thuis probeert Huub zichzelf ondertussen te redden met paracetamol en lichte voeding. Het is duidelijk dat hij ‘het’ ook heeft, inclusief hoge koorts. Maar met de dag voelt hij zich wel een beetje beter worden. Even bizar als geruststellend is het bovendien dat hij dankzij zijn zoon wel héél goed op de hoogte kan worden gehouden van de stand van zaken in het ziekenhuis. Jeroen kan al snel appen dat de medicatie goed lijkt aan te slaan. Na enkele dagen kan Margriet zelf even bellen. Huub hoort hoe moe ze is, maar Margriet vindt wel nog de energie om hem te vertellen dat hij het oud papier buiten moet zetten…
Codeïne
Als Jeroen na vijf dagen belt dat Margriet naar huis mag, is Huub dolgelukkig. Zijn vrouw heeft er zelf nogal op aangedrongen. ‘Maar ze zullen het best vertrouwen’ denkt hij dan. ‘Anders zouden ze haar immers niet laten gaan.’ Als vanouds is het dan echter absoluut nog niet. ‘Ik ben nog zeker een week écht beroerd geweest’ vertelt Margriet. ‘Op een gegeven moment zat ik zo ontzettend te hoesten dat ik dacht, dit is weer foute boel.’ De huisarts stuurt haar weer door naar de corona-arts in Roermond. Deze keer kan Huub haar al brengen. ‘Maar mijn longen waren schoon’ gaat Margriet verder. ‘Ik heb toen een pufje gekregen en heel veel codeïne. Daarmee is het uiteindelijk onder controle gekomen. Sinds een dag of twee hoest ik bijna niet meer. Alleen slapen doe ik nu nog heel slecht.’
Malen
Dan neemt Huub het woord om uit te leggen hoe dat komt. ‘In het ziekenhuis lag één of twee kamers verderop een dorpsgenoot van ons. Margriet kwam naar huis. Maar hij ging naar de IC. Hij is helaas overleden. Dat wisten we op dat moment niet, we hoorden het pas achteraf. Dan ga je malen. Omdat je begrijpt dat deze ziekte een soort Russisch roulette is.’ Het had ook anders kunnen aflopen. Het echtpaar prijst zichzelf daarom gelukkig. Na een periode van veertien dagen quarantaine mogen ze nu weer naar buiten, al heeft Margriet voorlopig niet genoeg energie om het lang vol te houden. Maar dat komt wel weer. Ze zijn er nog, dat is het belangrijkste.
Huub is zelfs al volledig opgeknapt en heeft zijn vrijwilligerswerk weer opgestart.
Langzaam maar zeker loopt de keukenkalender weer vol…
Leven
Bang zijn Margriet en Huub naar eigen zeggen niet geweest. Ze hadden allebei steeds een groot geloof in de goede afloop. Toch noemt Huub zijn vreugde bij de thuiskomt van Margriet ‘met geen pen te beschrijven.’ Bovendien zouden ze graag heel veel mensen willen bedanken voor hun steun in de afgelopen tijd. Maar een opsomming blijkt onbegonnen werk. We zouden er twee HALLO’s mee kunnen vullen. Of we er dan toch op z’n minst een paar uit willen lichten. Naast kinderen en kleinkinderen zijn dat alle artsen, verplegend en ander personeel van het Laurentius. ‘En vergeet de dokters van huisartsenpraktijk Diederen hier in Horn niet’ vult Huub aan. ‘Ook met hen zijn we heel erg blij!’
‘Het moet voor de rest van de familie niet makkelijk zijn geweest’ besluit Margriet. ‘Vergeet niet dat zij ook in quarantaine moesten toen bleek dat ik corona had. Vooral voor de jongere familieleden was dat natuurlijk nogal wat. Gelukkig is er verder niemand ziek geworden.’
En de Camino? Die is gewoon even een jaartje uitgesteld, zo blijkt. De pelgrimstocht staat nu voor maart 2021 gepland. Als de grenzen dan tenminste weer open zijn. ‘Hoe dan ook, we hebben het overleefd’ zegt Huub. ‘Nu is het weer tijd om verder te gaan met leven...
Tekst: John Hölsgens
