In de Limburgse koorwereld heeft Veronika Peerboom-Chujanova een klinkende reputatie opgebouwd. Gevoel, muzikaliteit, expressie en de bevlogen manier van werken zijn de elementen waarmee de geboren Wit-Russische de koren die zij onder haar hoede heeft naar een hoger niveau tilt. Maar de boog kan niet altijd gespannen blijven. Toen zij verleden jaar hoorde dat er een gelegenheidskoor van 240 zangers en zangeressen, overwegend uit Limburg, in de Carnegie Hall in New York het nieuwste werk “One World” van de wereldberoemde componist Karl Jenkins zou gaan uitvoeren, meldde zij zich spontaan daarvoor aan.
“In januari dit jaar was de uitvoering en in februari werd ik 50; ik vond dat ik mezelf wel een cadeautje mocht geven!”
Nadat zij in 1998 trouwde en Minsk, de hoofdstad van Belarus, verruilde voor het Limburgse Echt heeft Veronika bij diverse koren de muzikale leiding in handen gehad. Momenteel hanteert zij het dirigeerstokje bij de gemengde koren Animato uit Horn, Con Amore uit Baexem en Meriko Vocaal uit Meterik (Horst). Ook het dameskoor van Sint Joost in haar thuisgemeente Echt-Susteren kan rekenen op haar muzikale kwaliteiten. Maar voor een koor staan, is wat anders dan zelf meezingen. En zeker de gelegenheid om te zingen in de Carnegie Hall, waar de muzikale wereldtop het podium betreedt, is maar voor zeer weinigen weggelegd.
Unieke kans
Veronika: “Zeker, dit was ook een geweldige, unieke kans. Via via hoorde ik dat een vriendin van me mee wilde doen aan het project “One World” van Karl Jenkins in New York. Ik had altijd al een droom om ooit naar Amerika te gaan, in mijn beleving was het een sprookjesland. Die droom zou, dacht ik, altijd een droom blijven. Toen ik me voor auditie aanmeldde, deed ik dat helemaal blanco; ik heb niet gezegd dat ik dirigente was, ik wilde niet ‘speciaal’ zijn. Dat ik ook koordirigente was, zou men later wel horen. Het was misschien 30 jaar geleden dat ik voor het laatst zelf in een koor had gezongen, en ineens maak je daar weer deel van uit.
Dat gevoel had ik lang niet meer geproefd en ik vond het fantastisch weer in het koor te staan als één van de zangers.
Als dirigent ligt alle spanning, alle verantwoording op je schouders. Wat het betekent om voor een grote groep te staan realiseert men zich vaak niet. Nu kon ik relaxed genietend zelf klank produceren.”
WOW-gevoel
Het gelegenheidskoor, grotendeels bestaande uit uitstekende amateur-zangers met veel ervaring, heeft onder leiding van dirigent Steven van Kempen in de Carnegie Hall een indrukwekkende uitvoering gegeven voor een 2800-koppig publiek. Veronika is er nog beduusd van. “Daar op het podium staan, geeft een heel apart, overweldigend gevoel. De blijheid die je samen deelt, de ontzettende muzikaliteit die er vanaf spat, dat is gewoonweg WOW!!” Zij koestert de herinnering maar zoekt geen herhaling. “Als je voor een tweede en derde keer gaat, verdwijnt het unieke gevoel, het sprookje gaat dan als het ware uit. Ik wil dat gevoel vasthouden. Nu waren we met zoveel mensen één grote familie. Een dame uit ons koor werd door haar vriend in New York ten huwelijk gevraagd en wij deelden allemaal mee in dit geluk. Op de terugreis hoorden we dat de vader van een koorlid op sterven lag en dit grote verdriet deelden we ook samen.”
De uitvoering van Karl Jenkins’ compositie One World vond op 20 januari plaats, een erg markant moment. Die dag werd Donald Trump geïnaugureerd als nieuwe president van de Verenigde Staten. Het indrukwekkende koor van Limburgse zangers, aangevuld met zangers uit andere delen van ons land en uit België, Duitsland, Ierland, Colombia en de VS zelf, veroverde Carnegie Hall met een verpletterende uitvoering. Een beter moment om de boodschap van ‘One World’ uit te dragen, kon nauwelijks bedacht worden. Opkomend nationalisme is een gevaar voor samenwerking tussen landen en volkeren, voortdurende oorlogen bedreigen de wereldvrede, en de huidige, onberekenbare Amerikaanse president gooit eerder olie op het vuur dan dat hij voor stabiliteit zorgt.
Het laat ook Veronika niet onberoerd. “Het gevoel dat Amerika een droomland is, ben ik helemaal kwijt geraakt.
Toen we ’s avonds in het donker in New York bij het hotel aankwamen, deed die duisternis me denken aan de Sovjettijd, toen ik nog een klein meisje was.
En bij het binnenkomen van het land, voelde ik me ook niet bepaald welkom. Ik had zoiets van: Amerika is niet vrij. Maar het is natuurlijk vanuit welke kant je het bekijkt. Als je in een land woont, zie je de situatie vanuit de binnenkant. Daarbuiten, van de andere kant, kun je die binnenkant niet zien. In de tijd van Gorbatsjov en zijn perestrojka was iedereen in de wereld hierover laaiend enthousiast, terwijl het voor ons in de toenmalige Sovjet-Unie een heel moeilijke tijd was. In Amerika ontstaat eenzelfde proces. Amerika is niet één groot vrij land, het verschilt van staat tot staat. Maar de mensen zijn er enorm vriendelijk en behulpzaam.” Nederland en haar thuishaven Echt, zijn heerlijke plekken om te koesteren:
“Nederland is een Hemelland. Mensen weten niet hoe goed ze het hier hebben.
Ook voor onze kinderen en voor de mogelijkheden die ze hier krijgen mogen we ontzettend dankbaar zijn.”
Zonnige momenten
Waar zij een euforisch en blij gevoel had verwacht, werd de dag van haar 50e verjaardag in februari een dag om snel te vergeten. “Het voelde of mijn leven voorbij was, of de deur definitief achter me dicht viel. De hele dag heb ik gehuild, vraag me niet waarom, maar ik was ik niet meer. Maar op een gegeven moment voelde het alsof het lente werd en nieuw leven aanbrak, zoals een steel waaruit nieuwe groene blaadjes ontspringen. We moeten daarom elke dag zoveel mogelijk zonnige momenten proberen te beleven. Je zorgen maken om wat er in de wereld allemaal gebeurt, laat ik nu van me af vallen. De wereld is als het weer: bij onweer volgt ontlading en vervolgens klaart de lucht op. En mensen met veel geld en veel macht zijn eigenlijk betreurenswaardig. Gevoel voor menselijkheid hebben ze niet meer; die mensen zitten in de knoop met zichzelf. Allemaal zijn we erg kwetsbaar, maar die kwetsbaarheid kunnen we lastig tonen.”
Veronika kijkt ontspannen vooruit, het ‘heilig moeten’ laat zij achter zich.
“Een zoektocht naar zin of onzin van het leven is nergens voor nodig. Dingen komen wel op je pad, zoals bij mij die reis naar New York. Denken aan de mensen om ons heen, daar gaat het om.”
Haar gedachten dwalen af naar haar man Jean, haar twee opgroeiende zonen en haar 74-jarige moeder in Minsk. “De mensen om mij heen zijn mijn grootste rijkdom. Het korte leven dat we hebben moeten we goed besteden. Er is een fysiek leven en een leven dat wij niet kennen. Met een energie die we niet kunnen begrijpen, zoals lucht die we niet kunnen vasthouden.”
