Meer dan een halve eeuw al, om precies te zijn op 8 februari a.s. 51 jaar, brengt de familie Scheres de krant rond in het dorp Roggel. Anny Scheres moet even in haar geheugen graven hoe haar man Piet destijds in de winter van 1971 aan dit bezorgbaantje bij De Limburger is gekomen. We kunnen het hem niet meer vragen, want Piet is in 2014 overleden. "Ik weet niet meer of hij heeft gereageerd op een oproep in de krant of dat hij het van een man in Roggel heeft overgenomen, omdat deze er mee ophield," twijfelt ze. Wel weet ze nog precies de reden waarom Piet deze job erbij ging doen. "Mijn man en ik hadden een klein boerenbedrijfje met 8 hectare akkerland en 200 varkens. In die tijd diende je als zelfstandige een eigen ziektekostenverzekering te betalen. Als krantenbezorger kwam hij in loondienst en dan was niet alleen hij, maar ook het hele gezin automatisch verzekerd bij het Ziekenfonds" herinnert Anny zich de beweegreden van haar man om de krant te gaan rondbrengen.
In de beginjaren deed Piet nagenoeg de gehele krantenbezorging in Roggel, met uitzondering van een klein buitengebied. Al vlug kwamen er de huis-aan-huisbladen bij en ook de ondernemers van Roggel wisten Piet te vinden voor de distributie van hun reclamefolders. Dat was toen de enige mogelijkheid om rechtstreeks te adverteren op de lokale markt. Zelfs de pastoor kwam langs met de papieren collectezakjes, lacht Anny. Het betekende wel dat zij en de twee dochters Mariette en Yvonne al vanaf het prille begin werden ingeschakeld bij het zogeheten 'invouwen en insteken;' het samenbundelen van al die kranten en folders, zodat die dan als één pakketje op de deurmat konden ploffen. "In de gouden tijd hadden we zeker 1.600 adressen, waarbij we wel eens verspreid door de week per adres 30 krantjes en blaadjes in de brievenbus bezorgden. We waren er met ons hele gezin 7 dagen in de week mee bezig" blikt Anny terug. Piet deed het rondbrengen van al die kranten, huisbladen en reclamefolders per fiets. Hij was daar minimaal een halve dag mee bezig. Dat heeft wel eens tot wrevel geleid, want dat betekende dat de laatste abonnees vaak pas na het middaguur hun krant ontvingen. Het nieuws was dan al vaak achterhaald. Schrijver dezes, opgegroeid in het buurtschap Op de Bos aan de rand van het dorp Roggel, weet dat zijn vader wel eens mopperde tegen Piet over de late bezorging.
Deze kritiek werd dan door Piet gepareerd met de gevatte opmerking: "De Limburger is een dagblad, geen ochtendblad." Anny herkent in mijn anekdote wel de humor van haar man en weet er ook een.
"Hij kreeg van iemand ook eens het advies om de krantenroute om te draaien. Piet gaf hém toen de raad om te verhuizen naar het begin van zijn route."
Maar de klachten over de late bezorging waren op den duur niet meer te negeren, zodat er niets anders op zat dan een gedeelte van het bezorgingsgebied af te stoten. Bovendien openbaarde zich een ander probleem, Piet bleek een hartkwaal te hebben. Een jaar na zijn zilveren jubileum als krantenbezorger werd Piet arbeidsongeschikt verklaard. Nu stond opeens Anny aan het roer om de kranten te bezorgen. Zij deed de route in eerste instantie ook met de fiets, maar toen ze merkte dat haar man zich bezwaard voelde dat de bezorging van de kranten alleen op haar schouders was terechtgekomen, is ze met de auto gaan rijden. "Dan kon hij ook mee en daar waar mogelijk helpen" legt ze uit.
Na het overlijden van haar man is ze niet meer teruggekeerd naar de fiets en met de auto blijven bezorgen. "Iedere dag rijd ik nu ongeveer 30 km." Hoe ziet haar dagritme eruit? "Ik sta om 04.00 uur op en na het drinken van een kopje koffie start ik met mijn route. Op dit moment heb ik ongeveer 275 adressen" zegt ze. Overigens niet meer alleen de abonnees van De Limburger, maar ook de lezers van de nationale kranten, zoals de Telegraaf, NRC, Trouw en de Volkskrant. Om 07.30 uur is ze klaar en heeft ze nog een uurtje de tijd om met dochter Yvonne te ontbijten en haar te verzorgen, vooraleer zij met de taxi wordt opgehaald om naar haar werk op de sociale werkplaats te gaan. Hoe lang is ze nog van plan om de krant te blijven bezorgen? De pensioengerechtigde leeftijd is inmiddels allang overschreden. Ze mag aan het einde van deze maand januari zelfs 78 kaarsjes op haar verjaardagstaart uitblazen.
"Voorlopig denk ik niet aan ophouden. Het is mijn dagelijkse beweging, ik ben in de buitenlucht en het houdt mij bezig en gezond"
is haar antwoord. 51 jaar de krant rondbrengen is een hele tijd. Een tijd waarin de wereld, Nederland en Limburg in vele opzichten zijn veranderd. Tijden veranderen en wij veranderen mee, zegt het spreekwoord. Dat geldt ook een beetje voor de motivatie van deze krantenbezorgers. Begon Piet ooit bij de krant om bij ziektes een verzekering voor zijn gezin te hebben, Anny probeert bij de bezorging volop te bewegen en daardoor ziektes juist op een afstand te houden. Wij hopen dat ze nog lang gezond mag blijven en de krant mag bezorgen.
