‘Onbewoonbaar verklaarde woning’ vermeldt het opschrift van een wit geëmailleerd bordje aan de achterkant van de woning van Wim en Janine Simons in Heythuysen. Het huis dat dateert uit 1915 oogt echter bepaald niet als een bouwval, integendeel.
Achttien jaar lang heeft Wim Simons ( Heythuysen 1957) zijn ziel, zaligheid, talent en spaarcenten ingezet om van de méér dan een eeuw oude burgerwoning een huis met allure te maken.
Net als de buitenkant ademt het interieur de sfeer van weleer. De wandhoge lambrisering in de woonkamer is stijlvol uitgevoerd en het plafond is met mooie zelfgemaakte sierlijsten afgewerkt. Diverse binnenmuren zijn afgebroken en nu biedt een trapje vanuit de huiskamer toegang tot de voormalige opkamer waar Wim een gedeelte van zijn verzameling antiek speelgoed in een grote vitrinekast heeft uitgestald. Alles in huis getuigt van het talent en perfectionisme van de maker. Maar ook van goede smaak. Een huis waarin je je direct thuis voelt. Na de rondleiding is er tijd voor een geanimeerd gesprek aan de keukentafel. Wim Simons, oud-leraar tekenen, handvaardigheid en kunstgeschiedenis, verzamelaar en bekwaam restaurateur van antieke voorwerpen, houdt van oud; dat is overduidelijk.
Ome Piet
Over het antwoord op de vraag waar zijn fascinatie voor antieke spullen vandaan komt, hoeft Wim Simons niet lang na te denken. Ome Piet blijkt zijn grote inspirator te zijn. Met Ome Piet bedoelt hij Piet Simons uit Haelen, een broer van zijn vader die in Heythuysen als teken- en handvaardigheidsleraar verbonden was aan de MAVO in de Schoolstraat. Wim Simons kreeg zelf les van hem. Hij was zijn oom Piet in zijn vrije tijd geregeld behulpzaam bij het opknappen van allerlei antieke objecten in zijn werkruimte bij Kasteel Aldenghoor. “Het precisiewerk deed hij zelf”, vertelt Wim. “Ik mocht in het begin enkel logen, schuren en beitsen, maar ik bleek best wel handig te zijn met het bewerken van hout en metaal. Van mijn oom heb ik echt heel veel geleerd. Door hem ben ik ook begonnen met het verzamelen van antiek. Op woensdagen in vakanties mocht ik met hem mee naar antiekhandelaren. Daar kocht en verkocht hij zelf antiek. Mijn interesse in het verzamelen van antieke voorwerpen spullen is daar zeker een gevolg van. Ik ging ook kopen. Bij voorkeur defecte spullen. Die waren niet zo duur en ik leerde steeds beter hoe ik ze zelf kon opknappen.”
Onderwijs
Wim Simons wordt echter geen restaurateur maar kiest voor een carrière in het onderwijs. Na de Pedagogische Academie in Roermond, waar zijn tekentalent aangescherpt wordt door lerares Yvonne de Vries, volgen veertien maanden militaire dienst. De onderwijsbanen liggen begin jaren tachtig niet voor het oprapen en Wim Simons kiest voor een vervolgstudie. Vijf jaar lang bezoekt hij de Academie voor beeldende vorming in Tilburg en daarna volgt een loopbaan in het voortgezet onderwijs als leraar tot 1 januari 2023.
Illustrator
Net als zijn oom Piet is Wim een zeer bekwaam tekenaar. Honderden portretten heeft hij getekend en ook diverse kinderboeken geïllustreerd waarvan hij er een paar laat zien met prachtig getekende dieren. Ook in het onlangs verschenen Heitser woordenboek ‘Plat det is pas kalle’ staan een aantal tekeningen van zijn hand.
Bares für Rares
Wim Simons:
“Tijdens mijn studietijd ben ik ook antiquairs gaan helpen bij het restaureren van antieke spullen en dat restaureren doe ik eigenlijk vandaag de dag nog steeds.
Ik heb blijkbaar in die kringen wat bekendheid gekregen. Gisteren en eergisteren (4 en 5 februari, red.) was hier een filmploeg van het ZDF te gast om opnamen te maken voor het televisie programma Bares für Rares Händlerstücke. Twee dagen hebben ze gefilmd waarvan uiteindelijk acht minuten in de uitzending worden verwerkt. Een nieuwe ervaring voor mij. In Bares für Rares presenteren geselecteerde kandidaten elk een curiositeit, zeldzaamheid of antiek. Na het ontvangen van expertise, krijgen ze de mogelijkheid om hun object te koop aan te bieden. Ze hebben mij gefilmd bij het restaureren van een antiek voorwerp dat in zo’n uitzending komt. Ik mag er niet veel over vertellen omdat het programma pas in augustus uitgezonden wordt.”
Twee dagen poetsen op één vitrinekast
In huize Simons tref je nagenoeg in iedere ruimte attributen aan uit Wims verzamelingen. Op de vloer, op kasten, tafels en aan de wand. Toch is de woning aan de Kloosterstraat geen volgestouwd minimuseum. Er blijft genoeg leefruimte over en dat is ook de bedoeling. Materiaal uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, waaronder veel speelgoed, is duidelijk favoriet. De grote vitrinekast in de voormalige opkamer staat barstensvol poppen, beren, tinnen soldaatjes, blikken speelgoed en zelfs mini zeppelins ontbreken niet. “Dat vooroorlogse speelgoed is ook zó mooi”, zegt Wim. “Het is héél vakkundig en met een goed gevoel voor vorm gemaakt. Vaak prachtig handbeschilderd en de mechaniek is technisch erg goed.”
“Een keer per jaar haal ik alles uit die kast om alles schoon te maken”, zegt echtgenote Janine.
“Ik maak eerst een foto voor ik begin, zodat alles later weer op de zelfde plaats terug gezet kan worden. Ik ben daar twee dagen mee bezig.”
Schedels
Vijf jaar geleden hebben Wim en Janine een groot atelier laten bouwen in de stijl van hun huis. Wim Simons is hier vaak in de weer met allerlei kunst gerelateerde klussen. “Maar in het atelier is ook plaats voor spullen die ik erg mooi vind”, zegt Wim. Zo staat er een vooroorlogse herenfiets met een levensechte postbode in een ouderwets PTT-uniform. “Een ode aan postbode Hendrickx die hier ooit gewoond heeft”, zegt Wim lachend.
Een grote vitrinekast uit 1850 (!) bevat voorwerpen als botten en schedels en afbeeldingen die de menselijke anatomie verbeelden. Duidelijk Wims passie. Het atelier kijk uit op een fraai symmetrisch aangelegde tuin met buxushagen, paadjes en leibomen. Dat Wim en Janine Simons niet staan te popelen om vaak op vakantie te gaan, behoeft geen verdere uitleg.
