In de Limburgse dorpen Ohé en Laak, Horn en Roggel werden de verrichtingen van handboogschutter Steve Wijler tijdens de schietwedstrijden op de Olympische Spelen intens gevolgd. Vanzelfsprekend in Ohé en Laak, dat is sinds vier maanden de huidige woonplaats van Wijler en zijn vriendin Sandra. Voorheen woonde Steve Wijler, die al eerder wereldkampioen en ook tweevoudig Europees kampioen werd, in Horn. Bij HBV Ons Genoegen in Roggel beoefent de jonge schutter, die geboren werd in 1996, al jarenlang zijn favoriete handboogsport.
Hallo Magazine bezocht Steve Wijler in Ohé en Laak daags voor de huldiging van de medaillewinnaars door Koning Willem-Alexander en Koningin Maxima op Paleis Noordeinde in Den Haag. In de straat waar Steve Wijler woont, verbinden oranje vlaggetjes en zilveren linten de huizen. Kleurrijke posters op de ramen tonen foto’s van het Nederlandse mixed team met Steve Wijler en Gabriela Schloesser. Ze hebben als onderschrift ‘Weer Höbbe Zilver in de Straot’. Ohé en Laak is duidelijk trots op zijn nieuwe inwoner.
“Ja, die versierde straat was echt een mooie verrassing”, zegt de bescheiden en heel nuchter overkomende Steve Wijler,
die óók blij verrast was door de grote aandacht voor zijn prestatie in de landelijke en lokale media. “Bij andere toch ook grote kampioenschappen die ik gewonnen heb, was er echt veel minder aandacht. De Olympische Spelen maken ongetwijfeld iets los bij de mensen. Ik heb wel twintig keer zoveel reacties mogen ontvangen dan bij andere grote overwinningen. De burgemeesters van Leudal en Maasgouw hebben mij ook gefeliciteerd."
De eerste medaille voor Team NL
“Het was bij de Spelen de eerste medaille voor Nederland en dat was natuurlijk groot nieuws. Ik vind het fijn dat door deze zilveren medaille de handboogsport ook eens in het nieuws komt. Mogelijk wekt die aandacht interesse op bij jongeren om dit ook eens te gaan proberen. Voor mij voelde deze medaille eigenlijk hetzelfde als het behalen van een Europees – of wereldkampioenschap. De wereld vindt er blijkbaar iets anders van. We wisten dat we voor deze Spelen een heel goede ploeg hadden en dat we ook wel favoriet voor een medaille waren. Maar dat moet je wel nog waar weten te maken.”
“De barbecue bij mijn schoonouders was voor mij belangrijker dan de slotceremonie”
“De sfeer was best onwerkelijke tijdens de Spelen”, vertelt Wijler. “Vanwege de angst voor coronabesmettingen werd er noodgedwongen zonder publiek gespeeld. In het Olympisch dorp leefden wij daarom vrij geïsoleerd. We wilden natuurlijk zelf ook geen corona oplopen. We hadden enkel wat contact met wat badmintonners en triatlonatleten. Sportwedstrijden konden we alleen maar via een livestream volgen. Dat vond ik persoonlijk niet zo erg, want eigenlijk ben ik met uitzondering van de handboogsport, niet echt geïnteresseerd in sport. Dat klinkt misschien vreemd voor een sporter, maar het is toch echt zo. De openingsceremonie heb ik niet bijgewoond omdat wij toen al met de kwalificatiewedstrijden bezig waren. Op de dag na die ceremonie moest ik al in actie komen met mijn partner Gabriela Schloesser uit Nuth. Ook de sluitingsceremonie heb ik gemist. Ik was ik al terug in Nederland en op dat moment hadden we een lekkere barbecue bij mijn schoonouders thuis.”
Van Horn naar Roggel
Steve Wijler volgde na basisschool De Mussenberg in Horn een opleiding voor voortgezet onderwijs bij Sint Jansberg in Maaseik. In deze plaats ontmoette hij ook zijn vriendin Sandra die net als Steve al jarenlang in de handboogsport actief is. Steve Wijler kwam via een klasgenoot in België in contact met de handboogsport en schoot zijn eerste pijlen bij De Postkoets in Horn. Bij handboogvereniging Wilhelmina in Horn waren echter weinig jeugdleden en daarom verkaste Steve Wijler naar Ons Genoegen in Roggel. Daar voelt hij zich mede door zijn beste vriend en collega boogschieter Rik van den Beuken supergoed op zijn gemak. HBV Ons Genoegen schiet op de korte afstanden bij clublokaal café ‘Tonvannebekker’. De zeventigmeter baan bevindt zich op het evenemententerrein nabij de tennisbanen in Roggel.
Papendal
Ruim drie jaar verblijft Steve Wijler, die ons gastvrij in Ohé en Laak ontvangt, al op Sportcentrum Papendal in Arnhem. Papendal is een centrum voor topsport en onderwijs en wordt ook wel de kraamkamer van veel atleten genoemd. Zo’n 550 topsporters maken er gebruik van de faciliteiten waarvan 400 op dagelijkse basis. Het is de vaste thuisbasis van de Nederlandse sportorganisatie NOC*NSF. Steve Wijler is in het bezit van de A-status, zodat hij als professioneel sporter ook van inkomsten voorzien is.
Steve Wijler: “Op Papendal train ik zeer intensief. Ik ben echt vier tot zeven uur per dag met mijn sport bezig en ik schiet iedere dag tussen de 150 en 350 pijlen. Daarnaast doe ik ook aan krachttraining en aan wielrennen. Voor een stabiele houding zijn een goede core training en sterke benen belangrijk. Ik ben niet echt een teamsporter, dus ook dat fietsen doe ik meestal individueel. Natuurlijk ervaren wij als handboogschutters tijdens wedstrijden veel spanning. Je moet toch maar over zeventig meter de roos weten te raken. Onder normale omstandigheden volgen veel toeschouwers je schietprestaties. Dat was nu jammer genoeg tijdens de Olympische Spelen niet het geval. Je bent je er wel van bewust dat er heel wat camera’s op je gericht staan. Om met die mentale druk om te gaan, doe ik geregeld aan begeleide meditatie en ik heb gemerkt dat ik hierdoor bewust bekwaam ben.”
“Met 36 pijlen naar Japan en met 35 terug”
Steve Wijler heeft zijn zilveren medaille behaald met een recurveboog. Een boog die zijn naam dankt aan zijn uiterlijke vorm. In tegenstelling tot de eenvoudige longbow, hebben de werparmen van een recurveboog uiteinden die van de boogschutter afbuigen. Steve monteert en demonstreert voor ons de boog waarmee hij zijn zilveren medaille heeft behaald. Natuurlijk toont hij ook de best zware imposante zilveren plak. Steve vertelt dat hij twee bogen mee naar Tokio heeft genomen en zo’n 36 pijlen. De bogen werden vóór de wedstrijd grondig gecontroleerd. Een stiekem gemonteerd vergrootglas of een waterpasje zijn natuurlijk not done en kunnen leiden tot een jarenlange diskwalificatie. Eén pijl heeft hij kapot geschoten op de camera die in de roos gemonteerd is. De overige zijn weer mee naar huis gekomen. “Zo’n boog is eigenlijk een gevaarlijk wapen”, zegt Steve. De pijlen worden met een snelheid van tegen de 200 km per uur afgeschoten en zouden een mens kunnen doorboren. Er zijn dus terecht veel veiligheidsmaatregelingen rond de schietwedstrijden.
Van die vierde plaats was ik echt over de zeik!
Steve Wijler heeft tijdens de Spelen aan drie disciplines meegedaan. Na de wedstrijd met het mixed team die een tweede plaats opleverde, belandde hij met het landenteam in een bloedstollende shoot off tegen Japan. De laatste pijl van Nederland bleek een centimetertje verder van de roos te zitten dan de Japanse, met een teleurstellende vierde plaats voor Nederland tot gevolg. “Dat was echt zuur”, zegt Steve die hier duidelijk nog steeds stevig van baalt. “We hadden echt moeten winnen, ik was er echt van over de zeik. Het was na die ervaring en aan het eind van drie weken Japan daarna best moeilijk focussen op het individueel kampioenschap. De omstandigheden waren moeilijk. Het was warm en er stond veel wind. Ik kon nu niet meestrijden om het eremetaal, maar ik ben uiteindelijk heel blij met mijn zilveren medaille. Nu begint mijn voorbereiding op de volgende wedstrijden weer. In september vindt het wereldkampioenschap plaats in de Verenigde Staten en ook daar wil ik goed voor de dag komen,” besluit Steve, die daarna snel naar de bovenverdieping gaat om zijn Olympisch tenue en zijn oranje schoenen aan te trekken voor de onvermijdelijke fotosessie.
Rik van den Beuken: “In één woord geweldig!”
“In één woord geweldig wat Steve gepresteerd heeft. Het was zó spannend. Ik heb er een traantje om moeten laten. Wij zijn samen zeven jaar geleden begonnen met het schieten op zeventig meter en net vóór de Spelen hebben wij in Roggel nog samen geschoten. Steve heeft een fantastische techniek en ik zag aan hem tijdens de wedstrijd in Japan dat hij zeer gemotiveerd en gefocust was. Hij ging er echt voor! Toen hij naar Papendal vertrok, vertelde hij dat het winnen van een Olympische medaille zijn grote doel was. Ik ben hartstikke blij voor hem dat het gelukt is. Hij is een echte winnaar en verliezen is geen optie. Zelfs bij een spelletje ‘Mens erger je niet’, wil Steve winnen!”
Voorzitter Koos Heijnen van Ons Genoegen uit Roggel had hoge verwachtingen van Steve
“Dat Steve het ver zou schoppen tijdens deze Olympische Spelen verbaast mij niet echt. Hij was in topvorm. Ik ben heel blij voor hem dat hij een medaille behaald heeft. Steve is vanaf 2014 lid van Ons genoegen en we zijn als vereniging natuurlijk heel trots dat wij hem in ons midden hebben. Zijn prestatie is een mooie opsteker in een tijd waar wij het als handboogsport vanwege allerlei beperkingen moeilijk hebben gehad,” aldus voorzitter Heijnen vanuit zijn woonplaats Echt.