Joop Broens, tegenwoordig inwoner van Malden, maar voor die tijd jarenlang inwoner van Haelen en Ittervoort, heeft een paar super intensieve en spannende weken inclusief enkele fikse jetlags achter de rug. Als persoonlijk tennistrainer/coach van o.a. Sam Schröder uit Geleen was Broens in Tokio op de Paralympische Spelen aanwezig. Zijn jonge pupil (21) behaalde er een gouden medaille in het quad dubbelspel en een zilveren medaille in het enkelspel.
Er was na de Paralympics geen tijd voor Broens en Schröder om terug te keren naar Nederland; de US Open in New York stond op het punt te beginnen. Ook daar won Schröder met zijn partner Niels Vink uit Helmond de finale en werd hun Australische tegenstander net als in Japan verslagen. Prestaties waar Joop Broens terecht trots op mag zijn.
Joop Broens: “Ik ben een gewone jongen uit Haelen die altijd al van tennis en voetbal hield en dat doe ik nog steeds. Beide sporten gingen mij goed af en ik speelde al heel jong in het eerste voetbal elftal van Haelen. Voor de derde helft was niet altijd tijd, want na een voetbalwedstrijd moest ik geregeld direct door naar de tennisbaan waar ik dan met een competitie bezig was. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik na de Middenschool in Heythuysen en na wat omzwervingen uiteindelijk op het CIOS in Sittard beland ben. Op die opleiding was tennis een van mijn specialisaties. Die CIOS-studie heb ik trouwens bekostigd met het geld dat ik in ploegendienst bij Rockwool Lapinus in Roermond verdiend had. Dat was geen werk dat ik mijn leven lang had willen doen. Hoewel ik geen echte student was, had ik het op het CIOS echt naar mijn zin.
Gestart in Ohé en laak
Ik ben als trainer echt onderaan de ladder gestart en voordat ik mijn huidige positie bereikt heb, heb ik heel wat ervaring op allerlei niveaus in binnen- en buitenland opgedaan.
Mijn trainersloopbaan begon dicht bij huis in Ohé en Laak, daarna volgde clubs in Linne en Sint Odiliënberg. Hierna mocht ik trainer worden in ‘mijn eigen Haelen’. Dat was leuk, want dat was de club waar ik ooit met de tennissport had kennisgemaakt. Toen kwam TC Venlo op mijn pad en daar ben ik tien jaar actief geweest. Hier kreeg ik de kans om met echte talentjes op landelijk niveau te werken. Dit paste helemaal bij mijn ambitie, want ik vind het echt een uitdaging om mensen beter te maken. Vanaf 1999 had ik ook mijn eigen tennisschool waar Nederlandse subtoppers kwamen trainen.
Door Sharon Walraven betrokken bij rolstoeltennis
Door mijn activiteiten bij Topsport Limburg kwam ik in contact met rolstoeltennisster Sharon Walraven uit Brunsum die in een rolstoel was beland na een val op de schaatsbaan die haar een dwarslaesie had bezorgd. Via een revalidatietraject was Sharon in de tennissport beland. Ik ben haar gaan trainen; dat was echt een uitdaging en dat vraagt ook als trainer heel veel van je. Wat bij een valide sporter vanzelfsprekend is, is dat bij een ‘roller’ echt niet.
Door je kwetsbaar op te stellen, je weet tenslotte toch ook niet alles, kun je samen met de rolstoelspeler kijken wat er mogelijk is en daardoor valt veel te bereiken.
Natuurlijk heb ik ook zelf in de rolstoel getennist om te ervaren hoe dat is. Het leverde mij in het begin pijnlijke nekspieren op. Als de rolstoelspeler zijn handicap accepteert en plezier in het spelletje krijgt, groeit de motivatie om te presteren natuurlijk. Naast Sharon trainden destijds nog een dertig rolstoeltennissers in mijn tennisschool in Swalmen. Sharon Walraven vroeg mij mee te gaan naar grote internationale toernooien om haar te coachen en haar tegenstanders te observeren en te analyseren. Zo kwam ik ook steeds meer in het internationale tennis terecht. In 2008 won Sharon in Beijing Olympisch goud in het damesdubbelspel.
Ik begeleid nu ‘rollers’ uit de hele wereld met mijn ‘International Wheelchair Academy’ en ik ben met een drietal spelers naar de Paralympische Spelen in Japan geweest. Sam Schröder uit Geleen wist daar een gouden medaille en een zilveren plak te veroveren. In een woord geweldig! We hebben het eigenlijk niet echt samen kunnen vieren. Ik verbleef niet als Sam in het Olympisch dorp. Omdat ik geen bondstrainer ben, heb ik al die tijd in een hotel gewoond. Het was Sam zijn ultieme doel om naar Tokio te kunnen gaan en daar te winnen. Dat is gelukt. Na de Spelen stond direct het US Open op het programma. We moesten dus onmiddellijk door van Japan naar de Verenigde Staten en echt tijd om weer te focussen op dit toernooi was er niet. Normaliter werk je gericht naar zo’n belangrijk toernooi toe, maar daar ontbrak nu de tijd voor en dat was jammer. Desondanks wist Sam met zijn partner in New York opnieuw de Australiërs, die ook in de Olympische finale stonden, te verslaan.
Nu zijn we gelukkig weer in Nederland en ik merk dat er na al die hectiek van de afgelopen tijd nu pas ruimte komt voor vermoeidheid en emoties. Nu is er pas tijd om te genieten van de behaalde prestaties. Eigenlijk zou ik enkele dagen na onze terugkeer in Nederland met mijn partner op vakantie gaan, maar dat hebben we even uitgesteld want ik wil aanwezig zijn in Geleen waar Sam Schröder vanwege zijn prestaties in het zonnetje gezet gaat worden en waar hem vanwege het Olympisch goud een Koninklijke Onderscheiding wacht. Na een periode van ‘betrekkelijke rust’ gaan we verder want ook op de ‘Masters’ in Orlando en bij de Australian Open geven we weer acte de presence.”
