Irma was een vrolijke single die vaak tot in de late uurtjes uitging, maar toen ze verliefd werd op een man die al twee kinderen had, veranderde alles. Ze moest wennen aan haar nieuwe leven als ‘plusmama’, maar wilde ook al haar liefde geven aan haar nieuwe gezin. ‘Het ingewikkelde is dat je nooit zoals een biologische moeder rustig hebt kunnen wennen aan kinderen.’
‘Mijn leven was perfect. Althans dat vond ik. Een leuk huis, leuke baan, veel vrienden en vriendinnen, een fijne familie en een liefdevolle relatie. Dit alles duurde ongeveer tot mijn dertigste levensjaar. Daarna zag ik de clichés van een alleenstaande op zoek naar de liefde een voor een waarheid worden.’ (verder lezen kan:https://www.wendyonline.nl/plusmama/ )
Op mijn 34ste kreeg ik een relatie met een man met twee kleine kinderen. Van de een op de andere dag maakten de kinderen deel uit van mijn leven. Tijd om rustig aan het idee van kinderen in mijn leven te wennen was er niet. Mijn omgeving reageerde vaak verbaasd als ik aangaf dat ik dat moeilijk vond. Ik wist toch waar ik aan begon?
Vrouwen in het samengestelde gezin lopen tegen veel uitdagingen aan. Niet alleen krijgen ze er kinderen bij die biologisch gezien niet van hun zijn, ook de biologische moeder gaat deel uitmaken van hun leven. Niet één situatie is daarbij hetzelfde en dat maakt het leven in een samengesteld gezin vaak tot een enorme uitdaging. Niet voor niks dat de helft van alle samengestelde gezinnen binnen vijf jaar weer uit elkaar vallen. En toch zijn er ook andere verhalen te vertellen. De ‘Plus,’ in mijn boek ‘Plusmama ben je niet, dat word je’ staat dan ook voor alles wat een plusmama doet en wil betekenen in het leven van het nieuwe gezin. Ze is een uniek persoon die van toegevoegde waarde is en kan zijn voor de kinderen, naast de biologische ouders.
300.000 stiefkinderen
Het samengestelde gezin is de nieuwe Nederlandse samenlevingsvorm. Daar moeten mensen aan wennen, maar feit is dat volgens het CBS er ruim 150 duizend stiefgezinnen in Nederland zijn met bijna 300 duizend stiefkinderen. En dat worden er steeds meer.
Boek 'Plusmama ben je niet, dat word je' - Feest van herkenning
Als schrijfster van het boek ‘Plusmama ben je niet, dat word je’ besloot ik op zoek te gaan naar ervaringen van andere vrouwen in een samengesteld gezin. In mijn boek vertel ik openhartig mijn eigen verhaal en deel ik de ervaringen van verschillende plusmama’s. De verhalen worden steeds aangevuld met waardevolle tips en inzichten van kinder- en stiefgezincoach Bianca van der Loo van Pure Happiness kindercoaching. Ik hoop met mijn verhaal goed de werkelijkheid en worsteling weer te geven, waar je als plusmama tegenaan loopt. Maar vooral ook om te laten zien hoe mooi deel uitmaken van een samengesteld gezin kan zijn. Dankzij de openhartigheid van de vrouwen die hun verhaal in het boek delen en een kijkje in hun leven als plusmama geven, maken het lezen van ‘Plusmama ben je niet, dat word je’ een feest van herkenning voor alle plusmama’s. En voor alle plusmama’s in wording!
Wat andere zeggen over 'Plusmama ben je niet, dat word je':
Yvonne Hanssen, Stichting Yvoor, de praktijk in Limburg voor coaching en begeleiding bij conflictueuze scheidingen.
“Wat een prachtig verhaal! Ik heb het in één ruk uitgelezen. Het was boeiend van begin tot einde. Dagelijks werken we in onze organisatie met conflictueuze scheidingen. De effecten zijn soms desastreus voor kinderen. Dit boek kan ouders helpen om ook andere inzichten of een stuk (h)erkenning te krijgen. Het verhaal is oprecht en geeft goed de werkelijkheid en worsteling weer.”
Arno Walraven, reviewer ‘Plusmama ben je niet, dat word je,’ en wethouder in de gemeente Leudal.
“Ik heb het boek in één ruk uitgelezen! Ik ben zeer onder de indruk van je openhartigheid, van je schrijfstijl en van je lef. Maar vooral van de liefde die in het boek naar voren komt. Er zit een echtheid in die jou typeert als persoon. Ik vind dat je een topprestatie levert, zowel met dit boek als met je gezinsleven. De schriftelijke weergave ervan is uitstekend gelukt.”
"Na het sluiten van het boek, wat ik één ruk heb uitgelezen, heb ik een traan moeten laten. Een traan vanwege de (h)erkenning en dat het ok is, dat het soms verwarrend, maar ook ontdekkingsreis kan zijn voor alle partijen."
