ColumnsGerrit Tacken

Column Aan de voet van de Himalaya door Gerrit Tacken

Midden-Limburg

Als dierenarts heb ik me enkele jaren geleden aangemeld bij de PUM, een organisatie met 1700 vrijwilligers die hun vakkennis willen delen in ontwikkelingslanden. Mijn actieve loopbaan bij Dierenartsenpraktijk Ell was toen beëindigd en nieuwe uitdagingen lonkten.

Tijdens de langdurige Corona periode werden 2 jaar lang alle dergelijke buitenlandse missies opgeschort. Ergens eind april van dit jaar kreeg ik hierover weer telefoon. De concrete vraag die mij werd gesteld luidde: “We hebben jou uitgekozen voor een missie naar Nepal en dit aan jouw account toegevoegd. Zou je hierop willen reageren svp? Wordt het een ja of een nee?” Ik heb toen eerst gevraagd wat mijn opdracht zou worden. Daarop kreeg ik als antwoord: “Bezoeken van een melkveehouderij die we als voorbeeld bedrijf voor heel Nepal zouden willen zien; en we willen weten of jij daar ook zo over denkt. Zo ja dan kan vanuit daar meer kennis binnen heel Nepal worden gedeeld”.

 

Ik was meteen overtuigd. Mooi land waar ik heen mocht met een goed doel! En mijn vrouw was er al ooit geweest en was altijd al enthousiast over de bevolking daar: vriendelijk en gastvrij. Daarnaast geweldig mooie natuur, met uiteraard het dak van de wereld als letterlijk “hoogste punt”. 

Een enorm contrast met Kathmandu: een ongelooflijke hectiek van veel mensen met heel veel fietsen, scooters motors, riksja’s en auto’s die door elkaar heen krioelen in een grote stad.

Inmiddels ben ik inmiddels dus aanbeland op één van de melkveebedrijven die ik zou gaan bezoeken.

Wat hier speelt is dat deze boeren graag veel melk willen produceren waarmee ze in eigen land kunnen zorgen dat er voldoende is.

 

Het klimaat is prettig, er is veel goede grond waarop wel drie teelten per jaar kunnen worden geoogst. Hierdoor volop voer voor de melkkoeien beschikbaar. Intussen vraagt niemand hier zich af of dit wel allemaal kan als er zoveel mest bijkomt die nog niet allemaal benut (kan) worden om het land te verbeteren. Zeker niet als je ziet dat bijna alles hier nog handwerk is.

Poep scheppen van tachtig of meer koeien gebeurt met de schep. Zand in de ligruimte brengen betekent op de kar scheppen met de hand, maar ook weer eraf! Dit alles door stug doorwerkende tanige Nepalese mensen die enorm toegewijd doorwerken. Ook bij elke dag 33 graden Celsius.

Zonder te klagen en tevreden met een karig loon waarvan ze eten, wonen, een (motor)fiets en een mobiele telefoon kunnen kopen.

Als ik vervolgens in gesprek raak over hoe vele mensen in Nederland nu tegen boeren aankijken als vervuilers, die dieren onnatuurlijk behandelen, het milieu verpesten en de natuur verkwanselen  en dat een groot aantal bedrijven moet verdwijnen of alleen in een veel geringere omvang verder mag gaan.

Wat zíj weten over Nederland is, dat het een vooraanstaand en innovatief land is waarvan de landbouw en veehouderij wereldwijd als een  geweldig voorbeeld kan en mag worden gezien.

Hoe kan het zo zijn dat je dan niet bewonderd wordt voor ondernemingslust en hard werken?

In dit land met de hoogste bergtop ter wereld begrijpen ze er niets van! Als je de top hebt bereikt zou je toch waardering moeten oogsten?

Het zal toch niet zo zijn dat over honderd jaar in Nepal een moderne voedselproductie tot stand is gebracht en de kennis daarover van daaruit naar Europa moet worden overgedragen?

Gerrit Tacken

Gerrit Tacken was jarenlang dierenarts in de Dierenartsenpraktijk in Ell. Inmiddels brengt hij zijn tijd vooral door tussen de Zeldzame Huisdierrassen thuis op Landgoed ’t Heijk en op landelijk niveau als voorzitter van de SZH, Stichting Zeldzame Huisdierrassen. Daarnaast wordt hij regelmatig uitgezonden naar ontwikkelingslanden om de veehouderij op een hoger plan te brengen. 
Graag wil hij ons laten meekijken wat er op dit brede speelveld allemaal voorbij komt.