Op de laatste bloedhete dag van augustus waren we op bezoek bij vrienden in Neer. Hun tuin bood een prachtig uitzicht op de glinsterende Maas, oranjerood aangestraald in het schemer van de vallende avond. Het panoramische beeld maakte ons los van dagelijkse, pietluttige beslommeringen. We werden even heerlijk tijdloos, daarbij geholpen door kloeke wijn die makkelijk zijn weg naar de glazen vond. Op zeker moment hoorden we vanaf de waterkant – uit het niets, alsof een allesbepalende regisseur een sein gaf – het lichte vibrato van een enigszins hese, doorleefde vrouwenstem. In de stilte van de avond golfden, zacht maar verstaanbaar, de klanken van ‘I did it my way’ onze kant op. Frank Sinatra bleek een onbekende, vrouwelijke evenknie in Neer te hebben die in een perfecte setting voor ons soleerde.
Ik vroeg me af wat haar ertoe bracht in het bijna-donker aan de Maasoever in haar uppie deze evergreen te zingen. Het lied dat zo vaak favoriet is bij mensen die balanceren op de randen van de samenleving, een lied als de reddingsboei voor drenkelingen die weten boven te komen. Ook het lijflied van individualisten die hun plek hebben moeten zoeken, soms bevechten. Die vrouwenstem riep op die tijdloze avond meer vragen op dan er antwoorden waren.
Ouder worden betekent niet overal antwoord op hebben. Allesbehalve.
En de zwart-witte wereld van goed en fout blijkt niet te bestaan. Dat wordt duidelijk zodra de eerste grijze haren doorbreken. Maar niet iedereen heeft daarvan last, kijk maar naar de andere kant van de Noordzee.
“Jullie doen het my way !” brult daar mister Boris Johnson. Van grijze haren en nuances heeft de man geen enkele hinder. De blonde schavuit dendert als de spreekwoordelijke olifant door de porseleinkast. Wanneer Boris na een mislukte brexit het land zal moeten ontvluchten, zie ik hem nog niet aan de waterkant in Neer neerploffen. Hij blijft maar ver van ons vandaan en elders ‘I did it my way’ neuriën nadat hij is afgeserveerd. We houden de tent dicht voor brulapen, egotrippers en politieke kwakzalvers. That’s our way. Ik zie deze jolly joker trouwens nog niet slagen voor zijn inburgeringsexamen. Wanneer Boris J. als niet EU-er na brexit er tussenuit moet knijpen, dient hij natuurlijk hier eerst in te burgeren. Eerlijk is eerlijk.
Zo is een permanente verblijfsvergunning gelukkig zeker geen gelopen race want Engelse toestanden kunnen we hier missen als kiespijn.
Daarmee zal Arno Verhoeven het roerend eens zijn.
‘I did it my way’. Het is een tekst die zeker ook past bij de wijze waarop Arno Verhoeven vorm heeft gegeven aan het burgemeesterschap van fusiegemeente Leudal. Die weg was deels een zoektocht, maar hij heeft het gepresteerd 16 afzonderlijke kerkdorpen dicht bij elkaar te brengen. Een fusieproces in soms roerig water. Net zoals de kabbelende Maas op tijden kan veranderen in een kolkende rivier. Een rivier met altijd onderstroom en soms tegenstroom. Maar vooral mooi en indrukwekkend vloeiend naar zee. Arno Verhoeven is afgelopen weken veelvuldig geprezen voor de wijze waarop hij invulling heeft gegeven aan het burgemeesterschap. Op deze plaats hoeven we dat niet nog eens over te doen.
Het staat als een huis dat hij altijd dichtbij zichzelf is gebleven. Wanneer de rivier kolkte, zocht hij niet de veilige oever op, maar trotseerde hij het onrustige water. Die eigenschap onderscheidt de individualist van de meeloper. Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar er is wel een gemeenschappelijke deler. Die heeft Arno Verhoeven gezocht, gevonden en vastgehouden. Vanaf 2007 heeft hij in Leudal als een waarachtige burgervader aan die gemeenschappelijke deler vorm gegeven. Met gevoel en nuance en vooral met verve.
Hij deed het ‘his way’.
