Het was intussen alweer twaalf jaar geleden dat ik mijn ex-collegae weer zag. Een reünie! Super leuk. Kent u dat, dat je mensen jaren niet meer hebt gezien en bij de ontmoeting met hen, meteen denkt…’wow, wat is die oud geworden’. Gek he, zelf ben je net zo veel ouder geworden! Het sluipt er zomaar in, ouder worden. We willen allemaal ouder worden, maar oud zijn is toch een ander dingetje. Heel gezellig, zo’n reünie.
Na de eerste ‘small-talk’ ontspinnen zich ook serieuze gesprekken en hoor je hoe mensen de laatste jaren zijn gevaren.
Sommige op een rustig kabbelend beekje, andere hebben woeste stormen overleefd. Het grote ‘K-woord’ valt dan ook, helaas. Niemand blijft verschoont van ziekte en zorgen.
Met mijn toenmalige ‘baas’ had ik van meet-af-aan een fijne en openhartige band. Hij was blij met mij en ik met hem. Dankzij zijn onvoorwaardelijk vertrouwen in mij, heb ik veel mogen leren. Komende uit een totaal andere wereld, moest ik alle zeilen bijzetten. Niet de soft-sector die ik was gewend, maar een totaal nieuwe wereld met veel uitdagingen en kansen. We hebben samen mooie projecten opgezet en ook toen bleek dat een goede en persoonlijke relatie met collegae erg belangrijk is. In die tijd heb ik geleerd hoe je moet netwerken en waarom dit zo belangrijk is. Nog steeds pluk ik hier de vruchten van.
Ook die avond had ik meteen weer een klik met mijn ‘baas’. Geweldig om te zien dat ook hij nog steeds geniet van alles, maar nu vooral van zijn kleinkinderen. Hij ligt wat dit betreft ver voor, hij is intussen trotse opa van vijf kleinkinderen. En dan komen natuurlijk de foto’s en verhalen op tafel.
Als kersverse, trotse oma heb ik natuurlijk ook foto’s bij me, want alle clichés zijn waar!
Met een glimlach van oor tot oor, reed ik die avond dan ook blij naar huis. Natuurlijk beloven we elkaar om in contact te blijven en benadrukken dat het weerzien zeker geen tien jaar later mag zijn. Als je hierover nadenkt, ziet de wereld er opeens heel anders uit. Maar het is wel onze realiteit. In tien jaar tijd zal er veel gebeuren en dan zijn we met zijn allen ook weer tien jaar ouder. Tijd speelt nu dus wel een rol, want we horen nu toch echt tot de nieuwe generatie jongere-ouderen en mogen we nog een aantal jaartjes werken. Gelukkig heb ik van mijn hobby mijn werk gemaakt, dus gaan we vrolijk door.
Een paar weken later al kreeg ik een berichtje van een van de collega’s. Leuk, dacht ik meteen. Nu, ja ….dus niet! Het was een bericht van het overlijden van de zoon van mijn ‘baas’!! Nee he! Vader van 3 jonge kinderen. Heel dubbel, want de blijdschap om het hernieuwde contact, leidt nu direct naar dit droevige bericht. Een wereld staat stil en woorden schieten tekort. Ik probeer me voor te stellen…nee ..toch maar niet. Want met het verliezen van je kind, krijg je levenslang. En dan komt de grote ‘Waarom-vraag?’. Vanuit mijn ervaring in het begeleiden van gezinnen in rouw, weet ik dat op deze belangrijke vraag, helaas nooit een antwoord krijgt. Je wordt geconfronteerd met je eigen kwetsbaarheid en voelt je hopeloos machteloos! Dat geldt voor iedereen betrokken!
Door de reünie, ontstaat nu de mogelijkheid om te reageren en mijn medeleven te kunnen tonen. Het enige dat je in zo’n situatie kunt doen is, in contact blijven! Ik ga naar de crematie en stuur een kaart. Een paar weken later maak ik een afspraak en dan volgt sneller dan gedacht, een weerzien.
Er-ZIJN en luisteren is altijd belangrijk, maar nu des te meer. In stilte ontmoeten we elkaar, zonder woorden is het diepe warme contact dat er altijd is geweest, nu de arm die we om elkaar heen kunnen slaan. Wetende dat we er ook nu, zonder afspraak, er voor elkaar zijn.
