En het is nu de tijd om de vastelaovundj weer te laten ontspringen, en het zou volgende week zondag de preensereceptsie zeen vanne Vlikkestaekers oeet Ospel, die er met zustervereniging De Törfstaekers ongetwijfeld weer een groot feest van hadden gemaakt.
Maar het is niet anders, de vastelaovundj is dit jaar afgelast vanwege de corona-pandemie. Over de hele wereld mag er rond die tijd geen feest worden gevierd. Het zou dit jaar van vrijdag 12 tot en met dinsdag 16 februari plaatsvinden. Data die voor de verstokte vastelaovundjvierder allang in de agenda stonden, om te worden doorstreept of om toch een alternatieve carnavalsactiviteit aan huis te ondernemen. Je kunt immers nog altijd met zijn tweeën op de tonen van Frans Theunisz’ ‘Sjeng aon de geng’ de polonaise door het huis gaan lopen, of verkleed als Elvis en Madonna in je eigen uppie hun hits ten gehore brengen.
Over het liedje ‘Sjeng aon de geng’ wil ik toch wel een grappige anekdote vertellen. In 1995 maakte ik met een groep doven en slechthorenden een rondreis door de USA. We bezochten de staten Californië, Arizona, Nevada en Utah. Dit was een reis van 5.000 kilometer. Met een heel sympathieke buschauffeur, Larry Tonks. Die zag er een beetje uit als een weldoorvoede Amerikaan, laten we maar zeggen. Ik kon het er heel goed mee vinden, met mijn tandartsen-Engels.
Maar goed: Larry had één nadeel. Hij hield van jazz … en dat draaide hij die hele godslange reis in die bus van hem. De doven en slechthorenden kregen het niet zo mee, maar ik dus wél.
Werd er op een gegeven moment spuuglink van en heb hem toen gevraagd een cassettebandje te draaien met … ja! ‘Sjeng aon de geng’! En dat in het narcistische Amerika ten tijde van Pulp Fiction. Het had de werelddoorbraak van Frans Theunisz kunnen worden, maar dat werd het dus niet. Want die arme Larry vond er ook niet veel aan en de rest van mijn reizigers kreeg het helaas niet goed mee.
Over Amerika gesproken … ik vroeg me een tijdje geleden af of er een nog populistischer persoon dan Donald J. Trump de macht had gehad in dat enorme land. En dat bleek tot mijn grote verbazing toch iemand anders te zijn: Andrew Jackson. Na enig naspeuren van een tip door een bekende Amerika-kenner kwam ik hierop. Andrew Jackson was een heel omstreden president die er in 1830 met zijn Indian Removal Act voor zorgde dat de Native Americans (de indianen dus) in het oosten zich moesten verplaatsen naar het westen van de Mississippi. Dit zorgde ook voor een vernietiging van hun tradionele jachtcultuur. Zij verhuisden over het algemeen het meest naar Oklahoma. Deze reis, waarbij tienduizend doden vielen, noemen we ook The trial of tears.
Ik vind het gewoon onrechtvaardig, mensen van hun eigen grond wegjagen om zo de baas te gaan spelen. Ik vraag me dan ook stellig af: waarom is er in de USA geen partij die zich bezig houdt met het lot van deze mensen? Het zal vast wel het geval zijn, maar je merkt er niet veel van. En die hele verrekte wereld, ik ben bang dat die alleen maar gekker en gekker aan het worden is.
Maar als je dit vertaalt naar het hier en nu: the trial of tears is eigenlijk een kroegentocht der tranen. Iedereen kent wel iemand die graag vastelaovundj vierde en er nu niet meer is door de corona of wat voor reden dan ook. De tranen zijn voor deze mensen, en de kroegentocht laten we maar achterwege. Dit artikel is dan eigenlijk een hommage aan die vastelaovundj-vierders die er niet meer zijn, net als het voor de Native Americans is die hun geboortegrond moesten verlaten.
Hopelijk kunnen we er volgend jaar weer tegenaan met de Vastelaovundj. Verkleed je gerust als indiaan. Dan voel je je in elk geval een beetje trotser.
