Dierenarts worden is iets wat altijd erg populair is en is geweest bij kinderen en scholieren. Daarbij staat in de motivatie meestal de emotionele beleving voorop. Hoe mooi en niks mis mee. De vurige wens om dieren beter te maken die ziek of zielig zijn wordt mede ingegeven door de aaibaarheid van lieftallige dieren die een mooi leven gegund is. Dat is toch ook het beeld wat je kinderen wil meegeven als ouders. En ook docenten op school zullen dit meegeven. Zo wordt de liefde voor dieren gestalte gegeven. Knuffelen en troetelen, er goed voor leren zorgen en daarmee verantwoordelijkheid leren dragen, allemaal opvoedkundig mooie zaken die een kind kunnen doen groeien. En als je dan ook nog dierenarts kunt worden valt alles op zijn plek. Wat daarbij in mijn ogen onvoldoende aandacht krijgt is een ruimer beeld van de werkelijkheid. Wereldwijd worden dieren (ook) gehouden voor de voedselproductie. Vlees is een eiwitbron voor de mens waar we moeilijk zonder kunnen. En ook dat moeten kinderen wat mij betreft meekrijgen. Van ouders en/of docenten op school. Niet alles is zielig. Dat weten ook alle dierenartsen, mits dieren waardig worden gehouden.
Er is momenteel een enorm tekort aan dierenartsen in ons land, maar ook in de ons omringende landen. Daarbij hebben we het dan over alle “soorten” dierenartsen waar onze maatschappij tegenwoordig behoefte aan heeft.
Het is inmiddels veel meer dan ‘even een dier beter maken’. Meer kennis, meer apparatuur en hogere prijzen zijn het gevolg.
Dan de dierenartsen, of veeartsen, voor landbouwhuisdieren. Ze werken in het belang van het individuele dier. Houden het gezond, waken voor het welzijn en letten op alles wat met de volksgezondheid te maken heeft. Dat betekent in de praktijk dat bedrijven intensief worden begeleid om al deze aspecten voldoende aandacht te geven. Veelal gebeurt dat vanuit groepspraktijken waar iedere dierenarts zich extra toelegt op een bepaalde diersoort of productieketen. Intussen blijft ook veel aandacht gewenst voor alle hobbymatig gehouden dieren. Dat vereist weer een heel ander niveau van kennis en kunde dan de begeleiding op grotere bedrijven. Kortom de veelzijdigheid binnen het vak is groot.
Veel vraag is er ook naar dierenartsen voor het gezond houden van ons voedsel maar ook het vrij blijven van zoönoses : ziektes van dieren die ook de mens kunnen besmetten. Denk bv. aan vogelgriep, corona, hondsdolheid, q-koorts etc. Het keuren van slachtdieren is een belangrijk onderdeel van de volksgezondheid wat door dierenartsen moet worden gedaan. De meeste dierenartsen gaan liever dieren beter maken na hun afstuderen, dan dat ze in een slachthuis gaan werken maar toch is ook dit werk noodzakelijk om ook ons voedsel en onszelf gezond te houden.
Dierenartsen zijn dus velerlei betrokken als het gaat om dierwelzijn, huisdieren houden, (wel of geen) vlees of dierlijke producten eten maar ook ritueel slachten, paardrijden, fokken met dieren, embryo’s transplanteren, dieren in dierentuinen en ga zo maar door. Overal wordt hun kennis en inzicht gevraagd. En overal leven meningen die ook nog eens enorm verschillen. Dierenartsen werken op vele plekken, op ministeries, in slachthuizen, dierentuinen, en in de praktijk.
En dan kom ik weer terug bij het begin van mijn verhaal. Als we onze kinderen uitleggen dat onze dierenwereld niet alleen bestaat uit ‘knuffelen, troetelen en alles is lief’ zullen ze beter zijn voorbereid op de echte wereld. En vervolgens misschien alsnog dierenarts willen worden. Er is immers een enorm tekort.
