Vorige maand heb ik voor de laatste keer E10 getankt en dat heb ik nog steeds niet helemaal verwerkt. Ik moet het nog een plekje geven. Een paar dagen na mijn laatste tankbeurt hebben we onze private lease Cactus ingeruild voor een volledig elektrisch voertuig. Nu mag ik nooit meer tanken, maar moet ik mijn auto een keer per week in zo’n laadpaal ergens in de buurt inpluggen. Voor u is dat misschien al jaren volstrekt normaal, maar voor mij is het even wennen. Ik ben er nogal nostalgisch onder, want ik heb altijd een prettige relatie gehad met het pompstation en vooral met de worstenbroodjes en gehaktstaven die daar verkocht worden.
Ons private leasecontract liep onlangs af en binnen ons budget was een elektrische auto eigenlijk de enige interessante optie. Soortgelijke benzineauto’s waren duurder, minder luxe of de hond kon er niet in. En die kunnen we natuurlijk moeilijk thuislaten, omdat we per se op fossiele brandstof willen rijden. De gunstige prijs voor kleine elektrische auto’s komt mede door de subsidie die je vanaf 1 juli kunt aanvragen als je er een leaset of koopt. Vanaf dat moment kunnen particulieren een flinke subsidie krijgen voor een nieuw of gebruikt exemplaar. Voor het eerst in mijn leven kan ik eens gebruik maken van een subsidie.
Het voelt een beetje alsof ik na al die jaren eindelijk een kleurwedstrijd heb gewonnen.
In mijn dromen zie ik echter nog steeds de benzinedruppels verdampen op de lak als ik de slang uit de tankopening haal. Dan ruik ik die heerlijke benzinelucht. Er gaat niets boven een vleugje E10, zalig. En daarna een gehaktstaaf voor de trek. Misschien komt het omdat ik ben opgegroeid naast een tankstation en ik vroeger op weg naar school altijd over de zwarte luchtslang fietste waardoor de bel afging en de pomphouder dacht dat er een nieuwe klant was. Zes jaar lang heb ik dat twee keer per dag gedaan. En dan ging ik er ook nog geregeld een Mars of snoepjes halen. Dat deed ik juist in de jaren dat je persoonlijkheid zich ontwikkelt, dus het pompstation zit volgens mij een beetje in mijn DNA. Mijn grootste lego-set was een tankstation, dat zegt volgens mij genoeg.
Ook koester ik warme herinneringen aan het over de grens tanken. Ik vond het heerlijk om op zondag in de rij aan te sluiten voor een Belgische benzinepomp. Na het afrekenen telde ik dan uit hoeveel ik wel niet bespaard had. Vaak meer dan tien euro, dus ik werd tankend rijk. Helemaal heerlijk was de tijd dat ik op LPG reed en ik in België voor 30 cent per liter kon tanken. Dan tankte ik zo goedkoop dat het bijna gratis was. Ze hadden er ook nog een heerlijke broodjes beenham.
Stroom laden is veel minder bevredigend. Je hangt je auto aan zo’n paal en als hij vol is zie je in je app hoeveel je geladen hebt en wat dat kost. 28 kilowatt geladen, 6 euro 44 betalen, 200 kilometer rijden.
Bij zo’n laadpaal kun je natuurlijk niet even een praatje maken of een potje Mentos scoren om de smaak van de gehaktstaaf te neutraliseren.
En bij een laadpaal krijg je geen ijsjes om je kinderen mee te verrassen. Dat heb ik nu dus allemaal moeten inleveren en dat mis ik natuurlijk. Bij een snellader langs de autoweg heb je dat natuurlijk wel, maar daarvoor rij ik eigenlijk nooit ver genoeg. Dus ja, ik verga tegenwoordig van de honger als ik onderweg ben.
Misschien is het gewoon even wennen en moet je ook een beetje naar de voordelen van zo’n elektrische auto kijken. Het is ook wel fijn dat er geen rommel uit de uitlaat komt en dat elektrische auto’s gemiddeld meer kilometers mee gaan. En het is mooi dat ze vanaf ongeveer 35.000 kilometer minder belastend zijn voor het milieu. Die subsidie is dan ook in het leven geroepen omdat de overheid in het klimaatakkoord heeft afgesproken dat in 2030 alle nieuwe auto’s die op de markt komen emissieloos zijn. Dat zal best lukken als je naar de huidige verkoopcijfers kijkt. Maar toch mis ik het pompstation en dat vleugje E10. Maar het meest mis ik de zalige worstenbroodjes en gehaktstaven die er verkocht worden.
