De windj kwoom van alle kantje. De haor sjtóng mich recht op de kop. De waeg en het graasveldj aan de äöverkantj loge äöver ein lingdje van zeker twintjig maeter vol zilver sjnippers. Wie ein sjoeël ónröstige vèskes vlaoge ze alle kantje oet, väör ein paar seconde later effe tot röst te kómme. Ich haopdje det ze wied genóg wore weggewejdj, as de windj zich haaj gelagdj. Ich haaj gein zin väör de baezem te pakke.
Wie ich mich det bedach, sjtopdje d'r eine auto, dae effe iërder langzaam waas naeve gereje, richting Nunhem. Eine man met drie wichter sjtapdje oet. Ze begóste de sjnippers bie-ein te rape en deje ze in eine voelniszak.
Väör ein aandeil te höbbe in het oprume zag ich royaal: 'Dae zak kins se dalik bie mich in de grieze cóntainer doon.' De man keek mich vraemdj aan. 'Det zoojs doe waal wille,' zag hae. 'Doe dinks toch neet det ich bie dich in de sjtraot kóm oprume? Dit gerei geit mèt heivers.' Ich sjnapdje het neet, dus ich vroog: 'Kins se het gebroeke väör de lesse handenarbeid op sjoeël?' Hae keek mich nog vraemdjer aan en leet mich eine sjnipper zeen. 'Dit zilver läögske aan deze kantj is goud waerd väör de electronica industrie. Wèts se waat ich väör deze eine sjnipper bäör?' Hae wachdje effe: 'Eine euro!' In de gauwigheid sjadje ich det d'r mesjien waal twiëdoezendj sjnippers haje róndjgewejdj. Of mier. Die haje van mich kinne zeen.
Zooj de man mich väör de gek haoje, bedach ich mich, want het waas ein vraemdj verhaol. Mesjien kós hae gedachte laeze. Hae leet mich op ziene tillefoon ein site zeen woeë-op het allemaol sjtóng. Ich haaj d'r neet väöl oug väör. Geldj liktj op sjtraot, zaet het sjpraekwaord, mer ich haaj het laote ligke. Efkes later waas de lètste sjnipper in de zak verdwene en zote de wichter alweer in de auto. De man kwoom nao mich haer en zag: 'Doot dae zak toch mer in de cóntainer. Wie ich vanmörge nao de sjtort reej, is de rómmel mich van de aanhangwage gewejdj.'
2020, waek 4
