Heeft u ook een doel in het leven? Doelen zijn er om nagestreefd te worden, ten uitvoer te kunnen worden gebracht, ter herinnering te worden beschreven. Alsof het kleine gansjes zijn die in ganzenpas achter de moeder aanlopen. De wereld tegenmoet kijkend, loerend naar de gevaren en spelend met de gemoedstoestand.
Heb ik een doel in het leven? Door het schrijven van verhalen probeer ik mijn gedachten weer te kunnen geven. Soms is het zo erg dat ik om middernacht nog aan het schrijven ben. Ik kan anders niet slapen. Als ik het verhaal geschreven heb, ben ik het daarna weer vergeten en doet het niet meer ter zake. Ik schrijf, omdat ik het kan en omdat ik mensen een indruk wil laten geven in het leven van een doofblind persoon.
Had ik vroeger een doel in het leven? Dat mag ik veronderstellen van wel. Toen ik bijna twee jaar oud was, werd ik getroffen door de mazelen. Er was toen nog niets tegen (of in elk niet bij mij) en ik kreeg een hersenvliesontsteking (oftewel mazelen-encephalitis) met als gevolg beschadigde oog- en oorzenuwen en een verminderde motoriek. Ik lag toen tien weken in het ziekenhuis te Weert en het was zo erg dat de dokter kwam vertellen dat ik in een bepaalde fase van de ziekte – de volgende dag al – zou kunnen komen te overlijden. Ik was er de volgende dag echter nog altijd. De dokter kwam toen vertellen dat ik voor mijn leven verlamd zou blijven. Nee! Ik vocht als een leeuw en kwam met de Kerst nog even thuis om daarna nog even rustig in het ziekenhuis uit te zieken. In het speelhoekje zat ik er roerloos bij. Contact met andere kinderen was er niet of nauwelijks. Een engel van een zuster had zich toen over mij ontfermd, dat is mij later allemaal verteld. Ook door deze liefdevolle aanpak, wist de dokter eruit te brengen dat ik een doel in het leven heb. En zo is het.
Toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis, was het natuurlijk feest. Er hingen versieringen voor de garage en in huis. Wilde ik toen iets pakken, dan pakte ik ernaast. En ik moest ook weer opnieuw leren lopen en dat soort dingen. Vijftien jaar lang ben ik hiervoor naar de masseur in het ziekenhuis van Weert en later in Nederweert geweest. Alles om de motoriek een beetje onder bedwang te krijgen. Bewegen is het gouden hulpmiddel. In het nu, na bijna 50 jaar, is het zelfs een verplichting.
Heb ik tegenwoordig nog een doel in het leven? Dat is niet altijd makkelijk te zeggen. Ik studeer graag en probeer nog iets van het leven te maken op deze manier. Talen interesseren mij.
Het studeren zorgt ervoor dat ik nog durf te dromen,
maar het is niet bekend waar die dromen toe leiden. Het kost vaak al moeite genoeg om al die gedachten en ingevingen een goede plek te geven. Dat noemt men meanderen. Ik heb in elk geval een korte uitleg gegeven van het ontstaan van die beperkingen. Er natuurlijk wel aan denkend dat ik nog genoeg tekortkomingen heb, net als ieder ander. Maar durf mens te zijn!
Wat zou het ultieme doel in het leven zijn? Een tijdje terug zag ik de film ‘The Substance’. Waarin een oudere ster een nieuwe ster uit zichzelf met een vals goedje wist te creëren. Om de zeven dagen zouden die oudere en de nieuwere ster elkaar afwisselen. Maar wat als de nieuwere ster haar eigen regels tot uitvoer wil brengen? Zo denk ik ook weleens over een andere Werner die goed kan horen, goed kan zien, een gezin met kinderen heeft. En een auto, een hond. Maar toch zichzelf kwijt is.
En jezelf niet kwijt raken in deze knettergekke wereld vol marionetten en scheve kabinetten is al een enorm geschenk op zich.
Werner Bloemers, oktober 2024.
