‘Nooit toestaan dat het publiek afkoelt; nooit een fout of ongelijk toegeven; nooit toegeven dat er misschien iets goeds huist in de tegenstander; nooit ruimte laten voor alternatieven; nooit schuld aanvaarden. Concentreer je op één vijand tegelijk en verwijt hem alles wat verkeerd gaat. De mensen geloven een grote leugen sneller dan een kleine en als je die vaak genoeg herhaalt, zullen mensen die vroeg of laat geloven.’
Later meer over dit citaat. Maar het was in ieder geval het eerste waar ik aan dacht toen ik een meneer op tv hoorde schreeuwen dat hij niet gehoord werd. Dat leek me eerlijk gezegd vrij logisch, want er kwam alleen maar onzin uit z’n mond. De schreeuwmeneer vond namelijk dat de media gedomineerd worden door ‘links’. Ik zette eerst dus nog hoopvol de tv aan. Maar het aanbod bleek sinds de dag daarvoor onveranderd: voor meer dan driekwart commerciële zenders die geen enkele andere ideologie aanhangen dan zoveel mogelijk geld verdienen.
Dat vertaalt zich overigens op tamelijk ernstige wijze in de programmering van die zendgemachtigden: één grote brij van talentenjachten met opvallend veel aandacht voor weinig getalenteerden, dashcambeelden van auto-ongelukken in Moldavië en de minder toeristische delen van Transsylvanië, platvloerse realitysoaps waarin sinds kort ook aanranding voor kijkcijfers moet zorgen én – voor de 38e keer – de film Con Air, avondvullend uitgesmeerd om de reclame voldoende ruimte te geven.
Op de publieke omroep bleek de AVROTROS eveneens nog steeds in de lucht en mocht ook De Telegraaf zich nog altijd profileren via WNL. Ik begon er zelfs als rekening mee te houden dat alle praatjes van G.B.J. Hiltermann zouden worden herhaald in een speciale ‘Nacht van...’, maar dat viel gelukkig mee.
De schreeuwmeneer leek mij dan ook vooral te horen tot de categorie mensen die het er steeds over hebben dat ‘ZE’ alles van ‘ONS’ af willen pakken, waarbij de twee termen die ik hier in kapitalen schrijf gek genoeg nooit nader gedefinieerd worden. Vraag je ernaar, naar dat ‘ons’, dan krijg je vaak een duiding als: ‘dat zijn wij, het volk!’ Vraag je door, dan blijkt het eerder te gaan over een ook al ongehoord schreeuwende minderheid, maar voor zichzelf spreken doen schreeuwmeneren (en -mevrouwen) zelden of nooit.
Toch was er ook steun voor de man die vond dat het maar eens gedaan moest zijn met die linkse suprematie en die daarom een eigen omroep wilde beginnen. Die kwam uit verwachte hoek: een blonde man die veel ervaring heeft met angstaanjagende filmpjes maken. Ze zijn overigens met enige regelmaat te zien tijdens de zendtijd voor politieke partijen. U weet wel, bij die verschrikkelijke NPO. En dan was er nog iemand van het Forum voor Demagogie of zoiets. Zelden een partij met maar twee zetels gezien, die zóveel aandacht kreeg van dat vermaledijde linkse journaille…
Niet geheel toevallig betrof het hier heren die zich vinden in de opvatting dat dit land volledig naar z’n grootje is geholpen door linkse politici. Dat zijn dan waarschijnlijk dus de voornoemde ‘ze’. Je hoeft het inderdaad alleen maar vaak genoeg te herhalen, dan is op een gegeven moment iedereen al lang en breed vergeten dat Nederland de laatste progressieve regering had in een tijd dat ik nog niet eens mijn eigen naam kon schrijven.
Weer terug naar het citaat waarmee ik begon. Dat wordt vaak aan verschillende mensen toegeschreven, maar het origineel komt uit een verslag van het OSS, voorloper van de Amerikaanse inlichtingendienst CIA. Het is de beschrijving van het psychologische profiel van een berucht – in Oostenrijk geboren – Duits politicus die in 1933 furore maakte.
Zeg ik nu iets héél naars over de schreeuwmeneer? Welnee. Het is slechts een bruikbaar voorbeeld. Óók om aan te geven dat er in iemand die aantoonbare nonsens verkoopt en met wie ik het persoonlijk hartgrondig oneens ben, inderdaad evenzeer goeds schuilt. Want toen hij steun kreeg van een scenarist die vond dat ook Holocaust-ontkenners een platform verdienden bij de nieuwe zender, was dat toch echt iets té ongehoord voor de meneer die ineens een stuk minder hard schreeuwde.
Ik wens u een pluriform 2020. En gelooft u mij nu maar: er is ook dit jaar voor elk wat wils...
