Het contrast kon nauwelijks groter zijn. Met twee bevriende stellen hadden we kaartjes voor het carnavalsconcert in Roermond van Philzuid, het symfonieorkest van het zuiden. Het aanvangstijdstip was traditiegetrouw 11 minuten na acht en ons wachtte – zo dacht ik- een dosis ongecompliceerde rood-geel-groene flauwekul overgoten met een heerlijke muzikale saus. Snel keek ik rond half zeven die avond nog naar de life-uitzending op CNN van het bezoek van Zelensky aan het Witte Huis, benieuwd hoe de ontmoeting tussen de Oekraïense president en zijn Amerikaanse evenknie zou verlopen.
Ik had beter niet naar CNN kunnen kijken
. Mijn hele avond werd verpest door de onbeschofte en schandalige wijze waarop Trump, gesecondeerd door zijn grommende schoothond, vice-president J.D. Vance, de president van Oekraïne bruuskeerde. De hoogste vertegenwoordiger van een land dat wanhopig vecht voor zijn bestaan werd voor het oog van de wereld in zijn hemd gezet door een laf vooropgezet één-tweetje. De wijze waarop dit gebeurde was bijna surrealistisch. Het leek alsof ik in een parallel universum terecht was gekomen.
We vertrokken een half uurtje later en onderweg naar het carnavalsconcert in de Oranjerie kwamen we hossende scholieren tegen; hoewel zij die dag de traditionele opening van de vastelaovend in de bisschopsstad met de ‘Sjolefestatie’ al in de benen hadden, viel daarvan niets te merken. De scholieren uit de regio waren behoorlijk op toeren en hadden zichtbaar geen last van welk wereldprobleem dan ook. We mogen ons gelukkig prijzen dat pubers en aankomende adolescenten anders in elkaar zitten dan de generaties voor hen. Jeugdig optimisme is een onbetaalbaar tegenwicht voor de zwartkijkerij waaraan oudere generaties zich regelmatig bezondigen, maar waar we niks voor kopen. De jongelui, carnavalesk gekleed en met glitter en vrolijke kleuren geschminkt, zongen ingehaakt in elkaars armen uitbundig de ene na de andere carnavalsschlager. Hoezo wereldcrisis? Hier vierde men op straat het samen jong zijn. Eventjes geen vervelende proefwerken of schoolonderzoeken, eventjes geen waarschuwende of vermanende woorden van pap en mam.
Trouwens, ook in de Oranjerie was geen spoor van ongerustheid of ontsteltenis te bekennen. Het nieuws over de clash tussen Zelensky en Trump had de goegemeente kennelijk nog niet bereikt. De overwegend grijze bezoekers deinden ongecompliceerd mee op de oorstrelende klanken van Philzuid en de vrolijke muziek van Spik en Span. Zij luisterden vol bewondering naar de vocale kunsten van operettezangeres Kim Savelsbergh en presentator Bart Storcken, zonder weet te hebben van de verbale kloppartij in het Witte Huis. Op het oog een vrijdag als zoveel andere. Na afloop kwamen we op weg naar huis nog heel wat feestende scholieren tegen. Zij kregen geen genoeg van het uitbundig feestvieren en een aantal kon maar geen genoeg van elkaar krijgen. Het was voor hen een vrijdag waarop zoete herinneringen werden gevormd. Hun wereld beperkte zich die avond tot hooguit een vierkante meter vol warmte en genegenheid.
En dat is maar goed ook. De zorgen die wereldwijd ontstaan doordat twee gevaarlijke gekken op leeftijd landjepik spelen en het recht van de sterkste laten gelden over de ruggen van hun naaste buren, mogen niet de overhand krijgen.
In Europa weten we inmiddels hoe de hazen lopen en het is goed dat de ogen zijn opengegaan: deze wereldleiders zijn klerelijers.
Je kunt er niks mee. Er is een nieuwe weg ingeslagen nu Amerika door een wispelturige president een onbetrouwbare bondgenoot is gebleken. We gaan eindelijk onze eigen broek ophouden. Het is veel te linke soep afhankelijk te zijn van een ziekelijke narcist die als een doorgeslagen superman de grote roerganger wil spelen. We moeten onze zaken op orde brengen en vervolgens doen als onze jeugd. Op tijd feestvieren, gewoon doorademen en klerelijers links laten liggen.
