Tijdens mijn vakantie las ik in een tijdschrift een oproep om een brief te schrijven aan je kleine ik. Wat zou jij schrijven aan het kleine meisje die jij ooit was, was de vraag. De verhalen waren liefdevol en vol goede raad. En wat zou ik aan de kleine meid die ik ooit was willen meegeven, wetende wat ik nu weet.
Ik moest daarbij ook denken aan het prachtige lied van Harrie Jekkers met de titel “mijn ikken”! Daarin zingt hij over de verschillende ‘ikken’ die hij ooit was en sluit hij het lied af met de woorden ‘je bent ons niet vergeten, want je maakt ons af en toe nog altijd waar...’. Dit lied neemt mij in gedachte altijd mee naar de verschillende fasen in mijn leven. Het mooiste is als ik dit lied keihard in de auto meezing, dan rollen vaak de tranen spontaan over mijn wangen. Zomaar, emoties of herinneringen die worden wakker gekust. Tranen van geluk en weemoed.
‘Vroeger’ is voor mij inmiddels alweer lang geleden en herinneringen zijn vervaagd. Als ik met mensen over vroeger praat, dan merk ik dat ik veel vergeten ben. Zo gaat dat kennelijk, de tijd vliegt voorbij en vervaagd. Voor je het weet ben je opeens oud(er). Maar wat zou mijn oudere-IK nu dan tegen kleine Karientje willen zeggen? Die vraag bleef bij mij hangen. Al mijmerend zie ik het kleine meisje vaag voor me, een wit gezichtje, 2 paardenstaartjes, met een kort rokje en kniekousen, samen met een vriendin op de kermis. Verlegen en onzeker. Want Karientje snapte niet zoveel van de wereld en was (toen al) heel serieus. Ze had altijd vragen die niet beantwoord werden. Grappig is dat ik heel lang in Sinterklaas heb geloofd en erg boos was toen ik erachter kwam dat de goede Sint niet bestond! Ik weet nog heel goed dat hoe teleurgesteld ik was, omdat ik ergens in geloofde en bleek dat dit niet waar was! Dit is eigenlijk wel een rode draad in mijn leven, besef ik nu. Nog steeds veel te goed van vertrouwen en als mijn vertrouwen wordt geschaad, ben ik boos en teleurgesteld. Nu hierover zou ik tegen Karientje willen zeggen, vertrouwen is een deugd, dat siert jou. Maar een beetje wantrouwen beschermt je tegen teleurstellingen.
Ergens las ik ‘vertrouwen is een uitgestelde teleurstelling’. Helaas is de wereld niet zo mooi als jij zou willen geloven. Karientje begreep toen niets van de ‘grote-mensen-wereld’, maar was wel leergierig en wist toen ze 7 jaar was al wat ze wilde worden. Ze wilde met kinderen werken, dat wist ze zeker en die droom is ook uitgekomen. Verder wilde ze snappen waarom ‘woorden’ belangrijk waren en mensen zelfs boos en verdrietig konden maken. Gelukkig kwam ze in de loop der jaren mensen tegen die haar serieus namen, waardoor ze stukje bij beetje de wereld steeds beter ging begrijpen.
Nu zou ik tegen Karientje willen zeggen, lieverd, het komt allemaal goed met jou. Ook al ben je nu onzeker en zit het soms niet allemaal mee, weet dat juist doordat je zoveel nadenkt en leergierig bent, er een wereld voor je openligt. Ooit ben jij degene die tegen andere jonge mensen zegt dat jij ooit ook verlegen en onzeker was. Iets wat zij zich van jou nu niet kunnen voorstellen. In de loop der jaren ben je gegroeid naar een zelfstandige, eigen-wijze, zelfverzekerde mooie vrouw. Ja, dat had je toen niet kunnen bedenken, maar Karientje wordt Karin en zij staat haar vrouwtje echt wel in het leven.
Een leven dat ze nu heel goed begrijpt, waarin vertrouwen haar kracht is en ze gelooft nog steeds in de goedheid van de mens. Daarom doet ze wat ze doet en is ze geworden wie ze wil zijn. De weg ernaartoe was lang en soms moeilijk, maar zeker de moeite waard. En nee, het had niet anders gekund. Dus lieve Karientje, blijf dichtbij jezelf en laat je niet verleiden om iemand anders te willen zijn. Want je bent al jouw ikken nog steeds niet vergeten en maakt ons af en toe nog altijd waar!
