Ellie en ich sjtónge op de Luebrögk nao het water te kieke. Efkes later kwoom eine reus van eine kaerel naeve ós sjtaon. Achter ós langs kwoom ein jungske aangerenne. Hae sjtopdje, drónk aan ziene frisdrank en goeëdje het blikske äöver de läön van de brögk. Eine fien geboewdje man in ein roetebóks en ein vrouw kwome kort achter hem aan. Det haaj de reus neet gezeen. Dae reet zich op en reep: ‘Hei bujel, de baek is geine voelsnisbak.’ Pas toen zoog hae het koppel achter zich. ‘Lier dae zoon van dich èns manere,‘ sjnoefdje hae taege de man. Dae reageerdje röstig: ‘Waat is het probleem?’
‘Det jónk sjmietj ein blik in het water. Vinjs doe det normaal?’
‘Nae,’ zag de man mèt de ruutjesbóks, ‘mer väör ein kindj is zón blikske en sjtruimendj water sjpeelgood. Kintj gae uch det väörsjtèlle?’
‘Sjpeelgood of neet,’ sjnoefdje de reus. De natuur is geine voelnisbak. Ich höb mich gelökkig ingehaoje, angers …’ ‘Waat angers?’ vroog de man. Hae waas waal fien, mer neet bang. Väör det te bewieze deej hae eine traej nao väör. ‘Ich haaj hem mèt blikske en al de baek in gegoeëdj,’ sjnoefdje de reus. ‘Gelökkig höbtj gae uch ingehaoje,’ zag de angere sjpottendj. De reus sjnaof wie ein paerd. ‘Bring det jóng mer fatsoen bie, manne. ‘Miene ouwe hiër haaj mich op de plaats verzaope, as ich det vreuger haaj gelaptj.’ ‘Uch verzoepe? Det wil ich noe nog waal doon,’ antjwaordje de man mèt de roetebóks. Hae zat twië traej nao väör. ‘Bie wieze van sjpraeke,’ trok de reus ziene käötel väörzichtig in.
‘Zègk het mer, meneer. Ich doon het mèt alle plezeer,’ heel de fiene miens aan. Weer kwoom hae get dunder bie en begós zien moewe op te rolle. De reus haaj de läön mèt twië henj vast, klaor väör d’r äöverhaer te sjpringe. Op det moment kwoom het jungske van ónger langs de baek ómhoeëg gerenne mèt het blikske. ‘Sorry, meneer,’ zag hae taege de reus. ‘Ein klein fout. Ich haaj erge haost. Op de Koebrögk sjtaon pap en mam op mich te wachte.’
2021, waek 27
