Ellie zäömertj in het naojaor de maïs dae in de vaore langs de kantj van het veldj blieftj ligke. Zoeë höbbe de houtdoeve sjwintjers bie ós ein saort Luilekkerlandj. Nao ein waek zote ze Ellie sjmörges al op te wachte. As het nao boete ging, vlaoge ze weg, ginge in de buim wiejer-op zitte en as Ellie nao binne ging, wore ze zoeë trök. Dao waas ouch ein kräöpel doef bie. Det vónje die angere gein probleem, ze lete häör gewuen mètvraete. 'Gein discrimantie in de vogelwaereldj,' zag ich taege Ellie. 'Dao kinne wae miense nog get van liëre.' Mer ich haaj väör mien bäört gesjpraoke.
Wie het väörjaor waerdje, begóste de doeve óngerein te ketse väör te kieke welke doevin bie welke doffer ging huere. Die kräöpel doef deej neet mèt, mer waerdje waal de hiele tied weggejaagd. Ze kreeg amper de kans väör te vraete. Ich kòs de ozel neet aanzeen en probeerdje de vrekste doeve weg te jage. Mer de óngelökkige vogel waas neet allein kräöpel, ouch sjtóm. Hae vlaog ouch weg, terwiel ich hem wool helpe. 'Dao mós doe dich neet mèt bemeuje, menke,' zag Ellie. Die veugel sjnappe dich neet.' Het haaj geliek, mer toch rendje ich op eine mörge nao boete väör die manke doef te helpe. 'Kiek noe oet,' waarsjuwdje Ellie, 'dalik vèls se en dan bès se net zoeë kräöpel as det biëst.' Het haaj het nog neet gezagdj ... Drie daag höb ich mank geloupe, zoeë hel haaj ich mich mèt de baovebein aan de tump van de taofel gesjtoeëte.
Ich sakkerdje alle heilige oet de hemel. 'Gedraag dich,' keef Ellie. 'Ouch as se neet nao de kèrk geis; mörge begintj aeve good de Gooj Waek.' Bienao reep ich get woeë ich zeker väör in de hèl waas gekómme. 'Mer ich zag: 'As ich die doef te pakke krieg, geit ze de soep in. Doe höbs häör good vèt gevoordj, óndankbaar biëst det ze is.' Ich höb häör neet mier gezeen. Dao leep later waal ein kat in de haof die volges mich aan häör eige gooj waek waas begós.
2022, waek 15
