Ellie en ich wore in Lottum. Mèt de fiets, väör ós iërste helme in te fietse. We wore mèt de auto nao Arcen gereje, de fietse achter op de draeger. Vanaaf de parkeerplaats waas het mer ein pisbäögske nao het vaer. Aan de angere kantj van de Maas loog Lottum ós al op te wachte. Ónger eine roeëzebaog door, äöver eine geurendje roeëzepaad ginge we richting het dörp. Op het inj van de waeg ging het linksaaf nao de Maas. Bie het alleriërste hoes rechtsaaf, sjpróng ein laaj aop in mien geheuge. 'In dae villa woeëndje Henri Schraven,' zag ich taege Ellie. 'Eine roeëzekweker.'
Het waas 1961, ich zoot op de zèsdje klas. Mien vader haaj zakelik contact mèt Henri Schraven. Pap wool plantje bie hem besjtèlle, toen nog per breef. Väör mich oet te dage zag pap: 'Of doe mós nao Lottum fietse en de zake dao zelf regele.' Ich waas noeët wiejer die richting oet gewaest as tot de dokter van Naer, nog gein keteer fietse van hoes. Toch pakdje ich de oetdaging op en mien aojers lete mich gaon. Op eine woonsdigmiddig. Gans allein. Ich hoofdje mer ein dink in de gate te haoje: as ich einmaol op de Napoleonswaeg zoot, richting Vènlo, mós ich toezjoer rechtdoor blieve fietse. Wie lang de óngernumming zooj doere en of ich de aafsjtandj aankós, dao waerdje gein probleem van gemaaktj.
Wie ich mèt Ellie naeve de villa fietsdje, veuldje ich waat ich haaj geveuldj wie ich dae middig aanbeldje. Blie en gruets tegeliek waas ich gewaest. Ich haaj de haerwaeg gehaoldj. De waeg heivers kós gein probleem mier zeen. Binne hanjeldje ich de besjtèlling mèt Henri Schraven aaf en zien vrouw goof mich ein glaas limmenaad. Ein twiëdje glaas dors ich fatsoenswaege neet aan te neme. Wie we mèt de auto heivers reje, zag Ellie in Baolder: 'Hie bès se van Haelen nao Lottem nog lang neet halverwaeges. Woors se neet sjoew?' 'Nae,' zag ich. 'En dao waas nog nörges fietsepaad.' Of de duvel d'r mèt sjpeeldje: mèt wie ich det zag, veuldje we ós allebei neet tegooj waere.
2022, waek 23
