Ellie en ich hinge op de läön van de Koebrögk herinneringe op te haole aan de tied det we mèt de kinjer naeve de baek lepe, richting Luemäöle. Ellie wis dao väöl mier äöver te vertèlle as ich. De natuur wool väöroet: buim begóste aardig in het greun te kómme, meze zóchte tösse de tek nao buit en tamelik dun bie reep eine koekoek. We haje de man neet huere aankómme, inèns sjtóng hae naeve ós. Hae kwoom mich bekindj väör, al kós ich neet op ziene naam kómme. Det saort vergaetechtigheid höb ich sjteeds dökker. Soms dink ich det ich aan het verkindjse bèn, mer as ich dan weer ein sjoeën gedicht höb gemaaktj, sjtèl ich michzelf geröstj det het waal mètvèltj.
'Same aan de wanjel?' vroog de miens. Het waas ein vraog die eigelik nörges op sjloog. Hae verwachdje troewes gein antjwaord. 'Det "same" is väör mich aafgeloupe,' zag hae. 'Ich mót d'r voorts allein op oet, as ich örges haer wil.' Hae keek mich aan asof hae sjteun van mich verwachdje. Waat mós ich zègke? Gelökkig waas Ellie mich väör. 'Is uer vrouw krank?' vroog het. De man knikdje. 'As se Alzheimer ein krenkdje wils neume, dan is ze krank. Ze ónthèltj niks mier en kintj nemes mier. Ouch mich neet. Ein paar maondj geleje lepe we hie nog same erm in erm äöver de brögk. Noe is ze ram van de bein. Ich kós thoes niks mier mèt häör. Iërgister höbbe we häör nao Hornerheide gebrachtj.'
'Ellie wool get zègke, mer hae sjtook ein handj op. 'En det waas het dan,' ging hae verder. 'Volgendj jaor zeen we sestig jaor getrouwdj. As we det haole. Profiteer d'r same nog mer van noe het nog geit.' Zien eige wäörd waerdje hem te mechtig. Hae vocht taege zien traone. Ellie wool hem trueste. 'Laot mer,' zag hae, 'wäörd bate neet, hie mót ich zelf mèt klaorkómme.' Hae knikdje nao ós en leep wiejer. Ich haaj het knap benauwdj gekrege. Die nacht höb ich sjlecht gesjlaope. Gelökkig lökdje het mich de volgendje daag ein sjoeën gedicht te sjrieve.
2022, waek 19
