‘Ich haat Kerstmis,’ zag de man dae we in de bos taege kwome. De miens heel ós aan. Lichtelik zoot Kerstmis hem zoeë hoeëg det hae zien hert taege twië wildjvraemdje mós lóchte. We begrepe het waal. Hae waas net väörbie geloupe door ein jónk koppel mèt eine hóndj. Die miense haje allebei ein prachtige kerstmöts op. De hóndj droog zón zelfdje möts en haaj ouch nog eine kerstsjaal óm. Tamelik ónnuedig vroog de man dae zelf ein aafgedrage roete möts mèt oerkleppe droog: ‘Höbtj gae dae vastelaovendj dao ouch gezeen?’ En nog ónnuediger wees hae nao de hóndj en zien baasjes die al ein sjtök wiejer lepe. ‘Och,’ zag Ellie. ‘Ich vinj det waal sjoeën. Kläör in het laeve kan gein kwaod, mèt dees gries daag.’ Ik knikdje väör Ellie te sjteune.
‘Nou,’ sjpoesdje de man, ‘waat gae sjoeën neumtj. Het is gewuen aansjtèllerie die niks mèt Kerstmis te make haet. Iërstdaag hange de vrouluuj zich van gekkigheid nog kerstbel in de oere.’ Hae trok ein gezicht asof hae aek haaj gedrónke. ‘Ja,’ zag Ellie, väör te laote merke det het de rare kal van de man meug waas, ‘gister zoog ich jónges door het dörp loupe mèt eine peek op de kop. Wie eine kerstboum.’ De man knikdje. ‘Ich sjtaon d’r neet vraemdj van te kieke. Mer as se die hampelemen vreugs, woeëväör ze Kerstmis vere, weite ze het antjwaord neet.’ ‘Nou en,’ zag ich en haoldje miene telefoon oet de tes. Det waas intrintj het ergste waat ich haaj kinne doon.
‘Wèts doe eigelik waal?’ vroog hae mich tamelik nuetelik, ‘woeëväör we Kerstmis vere?’ ‘Natuurlik, het is eine babyborrel,’ zag ich, ‘ómdet Jezus is gebaore. Mer allewiel is het ouch ein fiëst van de vrede. Det we neet äöveral probleme van make en miense in häör waerde laote. Egaal wie ze zeen of waat ze drage. Ein kerstmöts of ein raar dink mèt oerkleppe. Zègk mer, verdraagzaamheid.’ Het kwartje veel, de man wool al wiejer loupe. ‘Dan wins ich uch eine Zalige Kerstmis,’ zag Ellie. ‘Ouch väör de laezers van Hallo,’ dach ich d’r gauw achteraan.
2021, waek 51
