Ellie en ich ginge ein paar waeke trök fietse róndj Arcen. Het waas prachtig waer mèt väöl zón. Dao waas väöl volk óngerwaeges, zeker väör de coronatied, mer in Hollandj waas väörjaorsvakantie. Alike hoeshaojes lete zich neet al te väöl gelaege ligke aan aafsjtand haoje. Det is ouch lestig, zeker mèt klein kinjer as opa en oma d’rbie zeen. En daobie, waat is eine maeter fieftig as se op de fietpaad löps en óm de haverklap aan de kantj mós väör aoj luuj op de fiets? Want de fietsers wore väöral ‘äöver de datum’, huerdje ich pas emes zègke. Efeng, det is altied nog baeter as ‘dor hout’ woeë 65-plussers ouch al väör zeen oetgemaaktj.
We haje bótterhamme bie ós en vónje ein bezunjer terras bie ein geboew van Sjtaatsbós (of zoeë get). Het meubilair waas apaart. Emes haaj oet dieke buim mèt de kèttingzaeg täöfelkes gezaegdj en krukke die gemaekelik zote. Ze sjtónge wied genóg oetein väör versjillendje man ein plaats te gaeve. We zote dan ouch pas, wie zich ein hoeshaoje naeve ós zat. Ein jóng vrouw, ein jungske van ein jaor of zès en eine opa. De vrouw waas nuetelik en bleef het jungske en ziene opa aan het commandere. Op ein ónplezerige maneer, mèt ein sjerpe, sjebbetige sjtum.
‘Pap, doe zits te knetsje!’ Van sjrik heel ich op mèt aete, want ja, sjtèl dich èns väör. ‘Ich huer niks,’ verdedigdje de man zich. ‘Det zal waal, sjnebdje de dochter, doe bès zoeë douf wie ein doeëj doef.’ ‘Mer ich knetsj neet,’ heel de man vol. ‘Ich zooj neet dörve, woeës doe bie bès,’ zag hae d’r ein bietje sjtout achteraan. ‘Zien dochter haaj neet in de gate det ze fien op de plaats waas gezatte. ‘Det ligktj aan dien gebeet, pap. Det zitj dich väöl te wied, net wie die bóks die se aanhöbs. Ich waer gek van det geknetsj. Ónsjmakelik, det is het. Haod dien fatsoen toch èns.’ De pap haoldje de sjouwers op. ‘Mesjien kins doe baeter dien pille neet mier vergaete.’ Het wicht sjtook ein handj nao hem oet: ’High five, opa!’
2021, waek 10
