De Litsberg in het Luedaal loog d'r verlaote bie, oetgetèldj leek het waal. Asof hae nog mós biekómme van alle wichter die zich de aafgeloupe zomer op ziene sjtiele zandjrögk köstelik haje geamuseerdj. Begin september wore Ellie en ich d'r nog mèt drie kleinkinjer. Tirza, oos jóngste kleindochter, en ich haje ein klein toniëlsjtökske geïmproviseerdj. In ein plechtige ceremonie sjloog ich Tirza mèt eine sjtek tot ridder. Het sjpeeldje doeëdserieus mèt. Ich beneumdje het maedje mer neet tot ridder in orde van de Kousebandj. Dan mós ich iërst oetligke waat eine kousebandj is en woeëväör det accessoire in Ingelandj zón hoeëg symbool is. Dao haaj ich geine zin in. As ich de kleinkinjer alles al vertèl waat ze op sjoeël nog kriege, lètte ze dao neet op.
Gelökkig veel mich eine angere, rare naam in väör de orde woeë ich mien kleindochter mèt ging riddere. Woeë die ingaeving vanaaf kwoom? Ich weit het neet. Ellie wis het waal. Ich huerdje hem dinke: 'Dae haet ein pan los.' Nou ja. Tirza waerdje officieel en plechtig, tot ridder in orde van de Kaopere Kwakkert gesjlage. Het lag de eed aaf, deed de beloftes die bie ein good riddersjap huere, bedankdje väör de iër van de hoeëg óngersjeijing, drónk eine sjloek appelsap en wool weer de baek in väör mèt water en módder te knoeëje. En toen gebäördje d'r get waat gaaroets neet kan en waat toch neet gelaoge is. Ellie waas d'rbie.
Midde op de Litsberg kwoom, vlak naeve Tirza, eine kwakkert aangespringe. In de zón leek hae waal van kaoper. Ellie en ich keke ós aan. Tirza versjödje gein oer, pakdje de kwakkert väörzichtig op, kösdje hem asof het haopdje det het eine betoverdje prins waas en bleef nog aeve väörzichtig mèt hem knoevele. Wie het genóg waas gewaest, zag het hiel leef taege het biëst. 'As ridder van de Kaopere Kwakkert gaef ich dich trök aan de natuur.' Väörzichtig zat het hem baove aan de randj tösse de sjtruuk. Wie het trökkwoom, keek het mich loezig aan en zag: 'Ich wis toch waal det het geine betoverdje prins waas.'
2022, waek 46
