Nao eine lange, heite zomer veel de äövergank nao naat en kaod waer taege. Mer toch waas dao inèns weer eine daag det de zón de baas waas. Ze deej volop häör bèst, asof ze zich wooj veróntsjöljige det ze het ein poeës haaj laote aafweite. Ich leep door de haof de sjaaj van de aafgeloupe drueg maondje op te neme. Ellie zoot op het terras te laeze in Dromen van een Arabische lente, ein book van Petra Stienen. Inèns huerdje ich Ellie hel-op lache. Noesjierig leep ich nao hem haer en vroog waat d'r aan de handj waas. Het wees nao ein zin, ein vertaling van ein Arabies sjpraekwaord: "Door väöl te herhaole, kan zelfs de aezel get liëre". Sjoeën gezagdj, mer óm dao de ganse buurt väör wakker te lache ...
Dus ich vroog: 'Waat vinjs se dao zoeë lollig aan?' Het keek mich ein bietje loezig aan en zag: 'Ich weit neet of het lollig is, mer ich mós aan dich dinke. Aan dae aezel, bedoel ich.' Det antjwaord haaj ich neet zeen aankómme. Al daag achterein haaj ich in Rooj saoves groeët applaus gekrege väör mien tonielsjtök Euver de grens det dao tiën kiër waerdje opgeveurdj. Besjtuutj in Rooj en thoes eine aezel ... det versjtóng zich neet mèt ein. 'Wils se mier weite?' vroog Ellie fien eweg. 'Natuurlik,' antjwaordje ich ein bietje getraoje. 'Bèn ich eine aezel, volges dich? Dao dachte ze in Rooj angers äöver.'
'Nou' zag Ellie, 'as eine aezel mèt oefene en herhaole get kan liëre, mót zelfs dich det kinne lökke. Of dinks se van neet?' Langzaam veuldje ich natigheid. 'Bedoels se,' vroog ich väörzichtig, 'det ich net zoeë lang mót probere ein fatsuunlik gaat in de moer te baore, tot ich det kan? Of det ich net zoeë lang mót oefene tot ich ein däör kan sjildere zónger zelf ram ónger de vèrf te zitte? Det geit mich van mien laevesdaag neet lökke.' Nae,' ketsdje Ellie trök, 'dao dach ich nog neet èns aan.' Väör hie op te sjrieve woeë Ellie waal aan dach, is gelökkig gein plaats mier.
2022, waek 40
