Het waas eine loom makendje, werme daag in juli. Ouch eine van de weinige daag deze zomer zónger windj. De haof loog d'r sjtraolendj bie mèt de lavendel op het hoeëgepuntj van häöre bleuj. De paars-blauwe sjtengels baoge deep ónger het gewicht van dieke hómmels die zich begaajdje aan het lekkers in de bleumkes. De perk leek te zinge, zoeë gónsdje en zoemdje het, neet allein van de hómmels. Ouch bieje deje het waeldjerig buffet alle iër aan. Aaf en toe kwoom ein koolwitje aangefladdere en zat zich tösse de muzikante van det gevläögeldj orkest. Ich sjtóng väöräöver gebaoge, vol verwónjering te kieke en te loestere. Gein gemaekelike haojing, miene rögk protesteerdje.
Ich haoldje mich eine sjtool en zat mich op het paedje tösse de lavendel, mét de zón op de rögk dae zich dankbaar óntsjpandje. Röstig leet ich het gegóns op mich inwèrke. Langzaam begós miene geist weg te drieve. Op sjoeël liërdje ich det zoeëget ouch gebäörtj as se doeëd geis. Allein geit dan neet de geist oet het lichaam, mer de zeel. Waat det precies is, wiste de meisters neet, waal det se van eder zunj ein zjwarte plek op dien zeel kries. En det se mèt ein sjmaerige zeel noeët in de hemel kums. Daoväör móste zondaars zich minstens eine kiër per jaor beechte väör de zeel te zuvere.
Mesjien zeen geist en zeel twië wäörd väör hetzelfdje, bedach ich mich. Zooj de geist dan ouch zjwart waere bie zóndige gedachte? Of het kwoom door ein wolk die hiel aeve väör de zón sjaof? Inèns deende zich ein vreselik zondige, mer ouch hiel aangenaam gedachte bie mich aan. Van de sjrik sjaot ich wakker. Väör mich sjtóng Ellie. Het bekeek mich aandachtig, van baove tot ónger. Ich veuldje mich getrappeerdj. 'Väör get te zègke hakkeldje ich: Ich kós waal ein zónnesjteek höbbe, zón zondige gedachte kreeg ich inèns. Äöver ós allebei,' zag ich d'r flot achteraan. Ellie haaj neet miër wäörd nuedig väör mich te begriepe. 'Wèts se det waal zeker?' vroog het. En fien eweg dao achteraan: 'Of mós se dich döks gaon beechte?'
